Een boot verkopen is èèn ding, verhuizen blijkt ook een project. Op woensdagmiddag is de betaling binnen en pas dan kunnen we de makelaar bellen om de huur van het appartement te bevestigen. En dan inpakken en het busje regelen met de werf. Ik heb er een hard hoofd in dat alles in dat busje gaat passen, maar Piet blijft, zoals altijd, optimistisch. Tot we alle dozen en spullen bij elkaar gaan zetten, dan krabt ook hij zich achter de oren. Het is echt ongelofelijk hoeveel er uit de boot komt. 23 verhuisdozen, 11 vuilniszakken, 7 plastic bakken, kano’s, fietsjes, gereedschap, kussens en dekbedden, ontvochtigers, ehbo kist, stofzuiger, strijkplank, visgerei, opvouwbare ladder, een kleine bijboot… het is ontzettend veel, een compleet huishouden.
Het moet echt anders. Dit gaat niet passen in het busje van de werf, dus we huren de bus waar we al eerder mee naar Almerimar reden. Die is groot genoeg met z’n 11 kubieke meter laadbak. Als we alles hebben ingeladen is de bus voor driekwart vol en rijden we naar ons nieuwe appartement in Almerimar.
We hebben een klein steekwagentje gekocht en dat blijkt ideaal om zware dozen het appartement in te krijgen. Maar al snel komen we er achter dat we al die spullen nooit in ons appartement zullen krijgen als we tenminste niet letterlijk tussen stapels dozen willen zitten. Gelukkig hoeft de bus pas overmorgen te worden ingeleverd.
De volgende dag gaan we dus op
zoek naar een opslag. Op google maps heb ik 2 plekken gezien waar je
opslagruimte zou moeten kunnen huren. We bellen, maar bij de een krijgen we
geen gehoor en bij de ander wordt de verbinding verbroken als we geen spaans
spreken. Dus rijden we er maar naar toe. Het eerste bedrijf lijkt meer bedoeld
voor landbouwbedrijven. Er is ook geen kantoor of ingang te vinden. We gaan
maar door naar no. 2 , een half uurtje rijden. Bij no 2 zien we in elk geval
een grote deur met een telefoonnummer er op . We proberen nogmaals te bellen,
met een van tevoren ingestudeerde spaanse volzin, maar helaas. Het wil niet
lukken. Dan bedenk ik dat ik een paar maanden geleden op Facebook heb geïnformeerd
naar parkeerruimte en dat iemand van de haven een adres had. We hebben daar
toen geen gebruik van gemaakt maar nu zou het goed van pas komen. Ik zoek het
berichtje van Maria op en vraag via Messenger of ze me alsnog het
telefoonnummer kan geven. Binnen 5 minuten hebben we Jennifer aan de telefoon.
Ja, ze heeft opslagruimte en ja, we kunnen direct komen. Fantastisch. Jennifer
woont midden tussen de kassen in Balermo. Het is een kruip door sluip door
weggetje naar haar huis.
We worden verwelkomd door hondengeblaf. Jennifer heeft
honden, niet een of twee, maar een stuk of zeven op dit moment. Voorheen had
Jennifer samen met haar man een bedrijf in het transport van luxe
personenauto’s. Een paar jaar geleden is haar man echter overleden en sindsdien
gebruikt Jennifer haar huis en tuin voor de opvang van zwerfhonden. Ze verzorgt
ze en zorgt ervoor dat ze de benodigde papieren krijgen en een nieuw baasje
vinden in Engeland, Nederland of België. Dat kost natuurlijk geld en daarom
gebruikt ze de grote loods bij het huis als opslagplaats voor tweedehands
spullen. Die worden voor het goede doel verkocht of verloot bij de maandelijkse
tombola in de engelse pub in Almerimar. Zo bijzonder dat ze meteen voor ons
klaarstaat. We mogen de spullen net zo lang opslaan als we willen, de opbrengst
is voor de honden. Zo gezegd zo gedaan. We zijn er ontzettend blij mee.
Nu moet de bus nog terug naar Cartagena. Dat bewaren we voor de volgende dag. Piet rijdt de bus en ik kom er achter aan met onze eigen auto. In Cartagena leveren we de bus weer in bij de haven en werpen nog een laatste blik op Noyana. En dan samen terug naar ons appartement in Almerimar.
Het appartement ligt boven Almerimar. Vanaf het terras heb je een prachtig uitzicht. We zien de haven, de boten die in-en uitvaren, de zonsondergang. Het is een plaatje. Wat jammer is, is dat het appartement van een kettingroker is geweest. Meteen de eerste keer toen we binnenkwamen, roken we het al. Volgens de makelaar komt het doordat het appartement een poosje dicht was geweest. Als je regelmatig de boel open hebt, ruik je het niet. Hij vertelt dat ze er van alles aan hebben gedaan, alles gereinigd, de muren geverfd. We spreken met hem af dat we het twee weken kunnen proberen. Als we er dan nog last van hebben, kunnen we de huur opzeggen. En we blijven het ruiken, iedere keer als we binnenkomen weer. Daar komt nog een ander probleempje bij. Er zijn mieren. Hele kleine mieren, maar het zijn er wel veel. Op internet lees ik dat dit vaker een probleem is in Spanje. Een milieuvriendelijke oplossing zou zijn om laurierblaadjes neer te leggen in de keuken. Ik strooi overal met laurierblaadjes, in de kastjes en op het aanrecht maar de mieren blijven komen. Dan lokdoosjes en tot slot pakken we zelfs de spuitbus erbij die dus niet voor niets in de kast staat. Niets helpt. Als ik groente sta te snijden en me even omdraai om iets uit de kast te pakken, zie ik alweer mieren. Als ik m’n schoenen aantrek: mieren. Op een gegeven moment zie ik ze zelfs uit het stopcontact naast m’n bed komen en zo over het snoer naar het nachtkastje marcheren. Het is niet leuk meer. Genoeg reden dus om na twee weken op te zeggen. Piet maakt een rondje langs een paar makelaars en vindt een leuk appartementje aan de westkant van Almerimar. Het is een groot complex, maar de meeste appartementen zijn leeg.
Vanaf ons balkon kijken we naar de zee en zo zitten we ’s ochtends lekker in het zonnetje te ontbijten op ons balkon. Even door de tuin lopen en we zijn aan het strand, waar het heerlijk rustig is in deze tijd van het jaar. Het is een half uurtje lopen naar de haven. We genieten hier echt van de rust en tot eind oktober nemen we regelmatig nog een duik in zee. Het appartementje zelf is heel handig ingericht, maar er zijn ook wat bijzonderheden. Bijvoorbeeld dat werkelijk alles wat in het appartement te vinden is, blijkbaar zo goedkoop mogelijk moest en dus bijna van ellende uit elkaar valt. Om de poten van de salontafel doen we spanbanden zodat hij niet uit elkaar kan vallen. De poten van twee van de vier eetkamerstoelen zitten los. Gelukkig hebben we er maar twee nodig. Zelfs de schilderijlijstjes dreigen uit elkaar te vallen. Een paar dingen vragen we te repareren, zoals de schuifpui die niet op slot kan, en de kraan die los in het aanrechtblad zit. Binnen een week is dat ook gebeurd, daar zijn we blij mee. Toch vinden we het hier hoe langer hoe minder prettig. Het hele gebouw vinden we een beetje krakkemikkig. Ons appartement bevindt zich boven de garagedeur en elke keer als er een auto naar buiten of binnen rijdt, kraakt onze kast. Dat klinkt niet erg geruststellend. Als we ook nog allebei last van ons rug krijgen door het slechte bed, is het tijd naar iets anders te gaan kijken. Op zoek dus naar een ander appartement en dat niet alleen, we moeten ook op zoek naar een andere opslagruimte. We zijn namelijk een keer een zak schoenen bij Jennifer op gaan halen en toen zagen we overal muizenkeutels tussen onze spullen. Thuisgekomen kwamen de keutels uit de schoenen rollen. Toch niet zo gek om nogmaals uit te kijken naar een ander plekje voor onszelf en onze spullen. En ondertussen genieten we van de rust en zijn we natuurlijk bezig met plannen maken. Want nu de boot verkocht is, is er weer van alles mogelijk....
Reacties