De laatste !

 Het schrijven van dit blog bleef ik maar uitstellen. Daar zijn goede redenen voor te bedenken; het was een drukke tijd voor ons, er is veel gebeurd, maar misschien is de echte reden wel dat het niet heel leuk is om een laatste blog te schrijven. Het heeft dus even geduurd, maar hier is -ie dan: de laatste!

Toen we Noyana te koop legden, hadden we het plan een kleinere catamaran te kopen en lekker door te zeilen. Dus toen we de boot verkochten in september 2021 gingen we meteen op zoek naar een alternatief. In Italie lag een kleine Privilege, een boot die bovenaan ons wensenlijstje staat. Maar Italie is niet naast de deur, ook niet als je in Spanje zit. De boot was trouwens behoorlijk pittig geprijsd. Duurder dan je zou mogen verwachten. Piet had de makelaar gevraagd wat de reden was van de hoge prijs, maar een antwoord liet op zich wachten.

Er ligt ook een lagoon 410 te koop in La Rapita waar we naar willen kijken en als we dan toch onderweg zijn gaan we meteen langs in Cartagena waar een Privilege 45 te koop ligt. Een beetje te groot, maar wie weet...

De privilige blijkt een groot projekt te zijn. Slecht onderhouden, de ramen zo aangetast door UV dat je er niet meer doorheen kunt kijken. De bankbekleding is vernieuwd , maar daar is ook alles mee gezegd. Deze wordt het in elk geval niet. We gaan even iets eten en dan door. Net als we een hap van onze hamburger (bij Skillets, echt super!) willen nemen, krijgt Piet een berichtje van de italiaanse makelaar. Geen antwoord op de vraag waarom zijn privilege 37 zo duur is, maar wel een lagere prijs.Tsja, wat zullen we nu doen? Van Almerimar naar Cartagena is 2 1/2 uur rijden, naar La Rapita nog ruim 4 uur erbij. Dan zijn we al een heel stuk op weg. Doorrijden naar Italie? Naar Puntone di Scarilino (vlak bij Pisa)? Dat is nog 13 uur vanaf la Rapita. We zijn er niet echt op voorbereid, maar waarom niet? Eerst maar naar La Rapita waar we een overnachting hebben geboekt.       's Avonds zoeken we uit wat de coronomaatregelen zijn in Frankrijk en in Italie. We hebben heel wat formulieren in te vullen en weten niet op alle vragen het antwoord.De italianen willen bijvoorbeeld van ons weten bij welke grensovergang we het land binnenkomen en hoe laat ongeveer. Geen idee. We zijn met de vragenlijsten in elk geval de hele avond zoet. De volgende ochtend zijn we al weer vroeg op. Onze afspraak op de lagoon is pas om 10.00 uur, maar voor die tijd moeten we nog even extra ondergoed en sokken zien te kopen. Voorlopig zijn we immers nog niet thuis. 

De lagoon is best een gezellige boot. Het is alleen jammer dat de eigenaar meer een motorboot liefhebber is dan een zeiler. Goed weer is voor ons niet als het windstil is, maar dat ziet hij duidelijk anders. En dat betekent dus ook dat er niet geïnvesteerd is in zeilen en apparatuur. De eigenaar weet geen eens wat voor zeilen er op de boot zitten. En wat we ook veel tegenkomen is hier ook het geval: de boot is twee jaar lang niet gebruikt door Covid. En rust roest. Een motor die je twee jaar stil laat staan gaat er echt niet op vooruit. Ook van deze boot worden we niet heel blij.

Voor we de rit naar Scarilino gaan maken eten we even een broodje op een bankje bij de haven. En Piet belt nog even met de makelaar om zeker te zijn dat we geen vergeefse tocht maken. Dat is een goed idee. De papieren van de boot blijken niet in orde. De BTW blijkt niet betaald te zijn. Het proces is wel in gang gezet, maar kan nog heel lang gaan duren, aldus de makelaar. Misschien wel maanden. We gaan dus niet naar Italie. Een paar onderbroeken en sokken rijker en een illusie armer rijden we terug naar Almerimar. 

Natuurlijk blijven we kijken naar boten. We zien hetzelfde gebeuren als bij de huizenmarkt. Er zijn nauwelijks catamarans te koop en als ze te koop zijn zijn ze enorm in prijs gestegen. Misschien wordt het toch een monohull. Niets mis mee, alleen jammer dat ze schuin gaan. In december gaan we naar Nederland. En dan, op een avond in januari, krijgen we een berichtje van Renate, een van onze zeilvrienden in Almerimar. Ze stuurt een berichtje door van een privilege 37 die te koop ligt op Mallorca. "Iets voor jullie? " vraagt ze. Een blik op de foto en we weten over welke boot het gaat. Al in oktober hadden we deze boot te koop zien staan maar toen we belden was ie net verkocht aan een stel dat een wereldreis zou gaan maken. Zonder de rest van de foto's te bekijken belt Piet meteen de eigenaar. En ja hoor, het blijkt om dezelfde boot te gaan. Hij heeft de boot in oktober gekocht, vast van plan de wereld rond te zeilen met zijn vrouw, 2 kleine kinderen en een hond. Maar na een paar maanden in de haven op de boot wonen durft zijn vrouw het niet aan en wordt de boot weer verkocht. Piet zegt de boot te kopen voor de vraagprijs onder voorbehoud van een keuring en de eigenaar gaat daarmee akkoord. Hij gunt Piet de eerste kans de boot te kopen. Leuk! Helemaal enthousiast boeken we een ticket voor Piet naar Mallorca. De boot blijkt best nog wat onder handen genomen te moeten worden, maar het is te overzien. Piet heeft een gezellige dag met de eigenaar en zijn gezin en zet 's avonds de gemaakte afspraken op papier en mailt het meteen door.  Er is al contact met een makelaar i.v.m. het opstellen van een contract. Alles geregeld. De volgende dag gaat hij nog even naar de boot. De eigenaar heeft nog geen kans gezien de mail te lezen, maar alles is ok.En 's avonds is Piet weer thuis. Het is niet te geloven, maar we hebben een boot.! Geweldig!

De volgende ochtend is er een mail: Sorry, het is niet zo netjes, maar ik ben geen dief van m'n eigen portemonnee. Er is iemand anders die meer biedt.

We zijn er even klaar mee. Daarbij zijn er ook andere dingen aan de hand. We hebben besloten ons appartement aan onze dochter Anne te verkopen en moeten dus zelf ook op zoek naar andere woonruimte. Maar tot mei huren we nog ons appartement in Almerimar. Anne gaat nog een paar weken mee en we genieten van het lekkere weer, het heerlijke eten en de rust.

Als Anne weer naar Nederland vertrekt hebben we nog een paar weken om alles in te pakken. We hebben een verhuizer geregeld die tussen Spanje en Nederland rijdt. We moeten zorgen dat alles op tijd aan de kant van de weg staat en ook helpen met inladen. De wagen komt op 24 april. We vullen onze dagen met inpakken, huizen zoeken, boten zoeken en wandelen. En dan, op een van onze laatste dagen voor vertrek, komen we langs een bootje in de haven dat te koop ligt. We hebben het al eerder gezien en ik heb zelfs al twee keer een foto gemaakt van het bordje op de boot, zodat we de eigenaar kunnen bellen. Maar elke keer heb ik die foto ook weer verwijderd. Een oude boot, waarschijnlijk slecht onderhouden, laat maar. 

Maar toch, het is best een leuke boot, en ik zeg tegen Piet dat we nu nog kunnen bellen. Als we eenmaal in Nederland zijn kunnen we niet even gaan kijken en heb je er misschien spijt van. Dus we maken weer een foto van het telefoonnummer en een dag later kunnen we de boot bekijken. De boot, een Malo van ongeveer 11 meter, is van een duits echtpaar. Hij is 82, zij iets jonger. Al 20 jaar komt hij dagelijks op zijn boot en zijn vrouw vertrouwt me toe dat hij het er erg moeilijk mee heeft de boot te verkopen. Zij wil eigenlijk ook wel graag in Duitsland zijn bij de klein en achterkleinkinderen, maar haar man kan de boot niet missen. Ze wonen dus al ruim 20 jaar in Almerimar en kijken vanuit hun huis op de boot. Een oud beestje, maar keurig onderhouden. Als we terug zijn in ons appartement besluiten we een bod te doen en sturen we een berichtje. We vertellen dat we de boot willen kopen, maar wel , zoals dat gebruikelijk is, hem even op de kant willen hebben om het onderwaterschip te bekijken en een beperkte keuring van motor en mast. En dan gaat het mis. Onze duitser gaat akkoord met de prijs, maar de rest vindt hij maar onzin. Het is een goede boot, naar de motor hoeft niet gekeken te worden, want die heeft hij altijd zelf onderhouden. We mogen hem kopen zoals -ie is, maar geen keuring en geen proefvaart. Tsja, en daar hebben wij dan weer geen zin in. Dachten we op de valreep nog even een boot te kopen. Mooi niet.

 

 Op 24 april rijdt de wagen van Revi voor. We halen alle dozen en spullen weer uit de kelder en uit het appartement en zetten het op straat. Een paar uurtjes werk, ongeveer 7 kuub. Dan helpen we de chauffeur met inladen. Een laatste wandeling langs het strand, langs de haven, langs het bootje dat we niet gaan kopen. De volgende dag vertrekken we uit Almerimar .We zullen Spanje missen. De rust, de zee, de ruimte, het heerlijke weer, het eten, ons favoriete terrasje .

 

En wat nu? We rijden naar Amsterdam, naar het appartement van Anne, waar we voorlopig gaan wonen. Daar worden de spullen uit Almerimar afgeleverd en opgeslagen in de kelderbox en het appartement. We hebben nu nog twee weken om onze spullen te pakken in Schiedam want op 12 mei verhuizen we vanuit ons appartement uit Schiedam naar Amsterdam.

 En vanaf dit plekje in de Bijlmer, waar het trouwens verrassend groen en gezellig is, gaan we op zoek naar een koopwoning. Geen idee hoe lang dat gaat duren, we zien het wel. Voorlopig kunnen we Amsterdam ontdekken. En een boot? Ach, er is meer in het leven. Het was fantastisch een paar jaar te kunnen zeilen, we genoten van de vrijheid, het weer, het telkens weer zijn op een nieuwe plaats, leuke contacten...maar we misten onze kinderen, familie, vrienden. En telkens heen en weer vliegen vinden we ook echt geen optie. Varen blijft leuk, maar erg lang van huis willen we niet meer. Misschien een klein bootje? We zien wel. 

En mocht het ooit zover komen dat we met dat kleine bootje het niet kunnen laten een grote reis te gaan maken, misschien komt er dan nog wel een blog. Je weet maar nooit.

 

Bedankt voor het lezen en het meeleven, liefs, Piet en Mieke