We moeten naar Ibiza, om precies te zijn, naar de baai van Talamanca, vlak naast Ibiza stad, waar we hebben afgesproken met Hiet en Poekie (waarover later meer)
Maar het zit bepaald niet mee met de wind. Al vanaf ons vertrek uit Almerimar hebben we vooral heel veel oostenwind (dus tegen) of geen wind, en als je dan op een bepaald tijdstip ergens wilt zijn heb je weinig keus. De motor moet aan.
Als we over willen steken van Calpe naar Ibiza ziet het er wel goed uit. Genoeg wind om te kunnen zeilen ook al komt ie van opzij en hebben we daardoor weer de golven van opzij, wat op een catamaran dubbel leed is. Maar de wind laat het al snel afweten en we moeten weer op de motor. 71 mijl lang. Vlak bij Ibiza hebben we dan eindelijk veel wind, maar hij staat wel pal op de neus, dus de motor blijft z'n werk doen en met de hoge golven is het laatste stukje 'wild west' varen. En dan varen we de baai van Talamanca in. We zigzaggen tussen de al geankerde boten door tot vlak bij het strand en laten ons anker vallen. Rust. We zijn in Talamanca, en we zijn er op tijd. We hebben nog een paar dagen voor Hiet en Poekie er zijn. Die dagen brengen we door met poetsen en schrobben, afgewisseld met een duik in het water, want het is behoorlijk warm. 33 graden. En er zijn weer wat klussen te doen. We dachten dat we onze klussen lijst helemaal hadden afgevinkt, maar waar er aan de ene kant wat af gaat, komt er aan de andere kant weer een klus bij. De vuilwaterpomp is ermee gestopt dus die moeten we weer aan de praat zien te krijgen. ( geen aangenaam klusje, kan ik je verzekeren) en er zit een tik in de saildrive aan bakboord. Dat merkten we voor het eerst toen we ankerden in de baai. In de olie blijkt zeewater te zitten, dat is dus niet ok, maar op dit moment kunnen we er niets aan doen. Piet kijkt ook nog onder water of er iets te zien is dat de tik kan verklaren, maar er is niets geks te zien. Het is niet anders. Dat moet op een ander moment worden opgelost als de boot op de kant staat. Zo brengen we onze dagen door met boodschappen en klusjes doen en afkoelen. Een beetje saai, maar ook heerlijk rustig.
Toch weet je het maar nooit op een zeilboot. De rust kan zo weer voorbij zijn. Op een gegeven moment zien we op Windy dat de wind rond middernacht opeens 180 graden zal gaan draaien en behoorlijk zal toenemen. We maken ons niet zozeer zorgen over de Noyana, want als we ankeren zet Piet altijd de motoren flink in z'n achteruit en zwemt hij na het ankeren naar het anker toe om te checken of het goed ingegraven ligt. Het probleem is dat veel anderen dat anders doen. Veel zeilers laten hun anker vallen met flink wat ketting. Staan er even naar te kijken en als de boot op z'n plek blijft liggen is de klus geklaard. De borrel in de kuip wacht. Geen enkel probleem als het windstil is, maar als de wind flink opsteekt, gebeurt het nog wel eens dat er boten op drift gaan, met alle gevolgen van dien.
Laat in de avond komt er nog een zeilboot binnen die schuin voor ons gaat liggen. 'Die ankert in het zeegras', zegt Piet. Hij probeert de man te roepen, maar die lijkt het niet te horen. Pas als Piet een zaklantaarn aandoet wordt er gereageerd.Na een snelle kennismaking vraagt Piet of hij zeker weet dat hij, Danny, goed geankerd is. Danny heeft geen idee wat hij bedoelt. Hoezo? Wat kun je daaraan doen dan? Nou ja, misschien even goed in z'n achteruit zetten om te controleren of het anker houdt? Er komt straks flinke wind. ....Danny belooft dat hij het gaat proberen. Even later gaat de motor aan en zien we Danny een paar meter achteruit komen, en nog een paar meter, en dan gaat hij maar weg, een ander plekje zoeken. Een uurtje later steekt de verwachte wind op. We zien een catamaran tientallen meters achteruit varen voor de eigenaars door hebben wat er aan de hand is en actie ondernemen. Gelukkig komt hij niemand tegen. Elders in de baai zijn boten opnieuw aan het ankeren. Het is weer geen saaie nacht.
Ook al varen we op dit moment zelf niet, in de baai valt ook wel wat te beleven. Vlak bij ons ligt een klein zeilbootje. Het ziet er wat verwaarloosd uit en het lijkt alsof er niemand aan boord is. Maar de derde dag dat we in Talamanca zijn, we zitten s'avonds wat te eten in de kuip, zien we een luik open gaan bij onze buren.Verbaasd zijn we wel. Met overdag temperaturen van zo'n 33 graden in zo'n klein bootje met alles potdicht lijkt ons toch wel een beetje benauwd. Een tijdje later gaat ook het luik naar de kuip open en komt er een jonge man aan dek.En dat gaat elke dag zo, zien we. Later in die week, zien we hem naar de kant gaan. Hij heeft een klein bijbootje en hij moet peddelen, maar dat heeft hij blijkbaar vaker gedaan want hij gaat als een speer. We zien hem terugkomen met een meisje. Ze zit voor op het bootje, in kleermakerszit op de dikke rand, want in het bootje zelf past ze er niet bij. Maar het ziet er allemaal heel relaxed uit, alsof ze het dagelijks doet. Gezellig, denk ik. Hij is niet alleen. De volgende dag, op donderdag, zien we ze samen nog een keer naar de kant gaan en weer terugkomen aan boord.
Maar dan wordt het vrijdag. Het is stil op het bootje naast ons. De hele dag. Als we s'avonds in de kuip zitten komt er een boot van de Guardia Civil de baai invaren. En een douaneboot. In een controle met misschien wel een boot die helemaal overhoop gehaald wordt heb ik toch niet zo veel zin. Ik hoop maar dat ze ons voorbijgaan. Maar nee hoor, ze komen recht op ons af. En dan zie ik dat onze buurjongen aan boord is. Ze leggen de boot naast die van hem en een politieagent gaat bij hem aan boord en naar binnen. Na een poosje komt hij weer naar buiten toe en dan gaat er nog een agent samen met de jongen aan boord..We zien dat de jongen het anker op haalt en ze zijn bootje vastbinden aan de grote RIB van de Guardia Civil. En dan varen ze de baai uit. Nou, dat was een heel spektakel, denk ik. Tijd voor een kopje koffie.
En dan komt diezelfde avond weer de RIB van de Guardia op bezoek in de baai. Ze maken een praatje bij een paar boten om ons heen en komen dan naar ons toe. Of ze aan boord mogen. Ja natuurlijk, je kunt moeilijk nee zeggen. En dan komen de vragen. Niet over de inhoud van onze boot of het doel van de reis, maar over onze buren. Wat weten we van ze? Wie waren er aan boord en wanneer? Omdat we zo dicht bij het bootje lagen, kunnen we wel iets vertellen al is het niet veel, maar wat is er in vredesnaam aan de hand? Het blijkt dat we spreken met een rechercheur., een heel aardige man, en hij wil er best iets meer over vertellen. Onze buurjongen is die ochtend naar de Guardia Civil gegaan met het verhaal dat het meisje dat bij hem aan boord was, midden in de nacht is verdwenen. Ze was weg toen hij wakker werd en toen is hij naar de Guardia gegaan. Maar zij vinden het een vaag verhaal.en vertrouwen het niet. Een meisje dat midden in de nacht van boord gaat? Waarom zou je dat doen? en hoe kom je dan op de kant? en waarom ben je dan vervolgens onvindbaar?
Nadat we hebben verteld wat we weten wordt er gebeld met iemand die beter engels spreekt en moet Piet nog eens vertellen wat hij weet. Misschien worden we later nog een keer gebeld,we merken het wel.
De volgende ochtend worden we vroeg wakker. Ik hoor iets onder de boot. Geplons, gespetter...Als ik naar buiten kijk zie ik vlakbij weer een RIB van de Guardia civil. Ze hebben de plek waar het kleine zeilbootje lag, gemarkeerd met een boei en zoeken nu met duikers de bodem af. Ook onder onze boot dus. Dat verklaart de vreemde geluiden onder de boot. De hele baai wordt afgezocht, in steeds ruimer wordende kringen. Uren zijn ze bezig. Het zoeken zal ook niet meevallen want er groeit zeegras en er liggen rotsen.
Op een gegeven moment zijn ze weg. We hopen zo dat dit verhaal een goed einde heeft, maar ze zullen het ons niet komen vertellen. (Een maand later zien we tot onze verrassing het kleine zeilbootje vlakbij ons liggen in de baai van Santa Ponsa op Mallorca.' Is dat niet', zegt Piet.'Ja, hij is het'. Laten we hopen dat dit betekent dat het goed is afgelopen.
En dan het verhaal van Hiet en Poekie. ( de namen zijn enigszins gefingeerd vanwege hun privacy, al gaven ze mij wel toestemming hun foto te plaatsen)
Jullie moeten weten dat we in december besloten de boot te koop te leggen.We kochten de Noyana destijds om een halve wereldreis te gaan maken en met gasten te gaan varen. De plannen zijn inmiddels aangepast en het lijkt een goed moment om nu ook de boot aan te passen aan de plannen. Wordt ze verkocht, prima. Zo niet, is het ook goed, dan varen we met plezier door.
Al snel is er een stel in Amerika geinterreseerd. Ze willen met hun drie kinderen een wereldreis maken, zijn echte zeilers en weten alles van de boot. De kinderen hebben de hutten al verdeeld. Maar corona gooit roet in het eten. Reizen naar Spanje is lange tijd onmogelijk. Ze zoeken en vinden een andere boot in Amerika..
Dan is er een engels stel geinterresseerd. Eind april wilden ze al komen kijken. Alles was geregeld; vlucht, hotel, huurauto. Maar op het vliegveld in Londen werden ze al tegengehouden door de douane vanwege de coronamaatregelen. Het betrof geen noodzakelijke reis.
Nu kunnen ze wel komen en we hebben afgesproken op Ibiza, in de baai van Talamanca. Op zaterdagmorgen komen ze aan en drinken we gezellig iets aan het strand. Hiet vertelt dat hij nog nooit een boot heeft gehad. Dit zou zijn eerste boot worden, maar hij heeft zich wel heel goed voorbereid. Ze hebben een paar keer een catamaran gehuurd en ze hebben een week les gehad in Gibraltar op een monohull. Daarnaast blijkt hij flink te hebben gestudeerd. Hij weet heel veel van zeilen en van de techniek aan boord. Poekie komt uit Thailand en heeft in engeland samen met haar zus een schoonheidssalon. Haar grote hobby is koken en ze verklapt ons dat ze waarschijnlijk mee mag doen met het tv programma Master Chef. Als ze me de foto's laat zien van de gerechten die ze maakt, ben ik echt onder de indruk. Het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Probleem is wel dat ze zich dus zorgen maakt over de keuken aan boord. Thuis heeft ze een keuken van 45 m2 , dus dan is het wel even aanpassen als je aan boord van een boot stapt. 'Nou ja', zegt Piet, 'dan ga jij morgen gewoon koken voor ons, kun je het uitproberen'.
Het plan van Hiet en Poekie is de wereld rond te zeilen en overal nieuwe gerechten te ontdekken en te maken die dan gedeeld worden op het blog. Een mooi plan. 's middags zullen ze aan boord komen om even een indruk te krijgen van de Noyana en morgen wordt dan alles grondig bekeken.
Die middag haalt Piet Hiet en Pookie op van de kant. Pookie heeft Piet z'n opmerking heel serieus genomen. Ze arriveert met twee volle boodschappentassen. Om te koken. OK, zullen we dat dan morgen doen? Dan hebben we alle tijd en kunnen we na inspectie van de boot samen de keuken in. Piet oppert dat Hiet ook nog even een duik kan nemen om te kijken naar het onderwaterschip. Ze zijn enthousiast. Morgen verder.
De volgende dag begint het serieuze werk. Hiet en Poekie hebben ieder lijsten met vragen en dingen die ze willen zien. Elk kastje gaat open, en elk luik. De lijsten blijven oningevuld. Er valt weinig aan te merken, alles klopt.Piet vertelt over de tik in de saildrive en dat er wat speling is op een van de roeren. Dat gaan we oplossen. En de boot moet de kant op om het onderwaterschip aan te pakken. Er zitten wat blaasjes, waarschijnljik geen osmose, maar er moet toch nieuwe coppercoat of verf op en dan kun je dat meteen aanpakken. Terwijl Piet van alles en nog wat uitlegt aan Hiet, gaan Pookie en ik de keuken in. We eten, hoe kan het ook anders, Thais vandaag. De salade en Thaise curry zijn niet moeilijk te maken en het smaakt heerlijk. En Poekie heeft de keuken uit kunnen proberen. Ze hebben iets om over na te denken en Piet brengt ze weer naar de kant. Dat was een intensieve rondleiding, we zijn er best moe van.
De volgende ochtend is er een bod dat natuurlijk te laag is. De boot is wel in orde, maar ze willen er toch nog wel een aantal dingen aan doen en dat kost ook geld. Zoals dat gaat wordt er wat heen en weer gepraat tussen makelaar en koper, maar het lijkt niet goed te gaan. De hakken gaan in het zand en dan kom je niet echt verder. Piet stelt dinsdagmiddag aan de makelaar voor om zelf met Hiet en Poekie te gaan praten, en zo gezegd zo gedaan. Na een kwartiertje krijg ik een telefoontje van Piet. Hij komt me halen voor een drankje, de deal is rond.
Even later zitten we bij een barretje aan het strand. We spreken af dat komende dagen het contract wordt getekend en de aanbetaling gedaan. Zij hebben nog een aantal weken nodig in Engeland voor ze hierheen kunnen komen, dus geen haast. Wij kunnen gewoon met Anne nog een paar weken rondvaren op de Balearen en dan naar Cartagena komen waar de boot de kant op moet voor inspectie.
En dan kunnen we met z'n vieren naar Almerimar varen zodat zij de boot leren kennen en wij op een plek komen waar onze auto staat en waar we een appartementje willen huren. Het klinkt bijna te mooi om waar
te zijn. En dat is het ook. Wordt vervolgd.......
Reacties