Op de een of andere manier lukt het me niet een blog te schrijven sinds we in Almerimar zijn. Het leven aan de wal is anders, gewoner. (of is het zo dat wij er al zo aan gewend zijn dat het gewoon lijkt?) Mijn hoofd zit vol met allerlei dingen behalve een blog, inspiratie is ver weg. Het is niet anders.
Al snel nadat we in Almerimar zijn aangekomen is er weer een lockdown. We mogen de gemeente niet uit. Dat is niet zo erg, al was het leuk geweest als we een auto hadden kunnen huren en het prachtige achterland kunnen bezoeken. Maar er is genoeg te doen. We willen voor we naar Nederland gaan eind november de meeste klussen aan de boot gedaan hebben.
Een van de eerste dingen is dat we net als verleden jaar last hebben van het trillen van de mast als de wind uit het zuidwesten blaast. En dat doet de wind hier hard en vaak, dus Piet klimt in de mast. Hij wikkelt een val ( touw waarmee je het zeil ophijst) om het bovenste deel van de mast en bevestigt ook nog de 2 schuimrubberen tubes waar vroeger de kinderen mee speelden, aan de mast. Dit moet ervoor zorgen dat de wind afbuigt en het resoneren stopt. En dit werkt. Het is even een klusje, maar we liggen nu rustig ook al krijgen we af en toe behoorlijk wat wind over ons heen. (We hebben 59,8 knopen gemeten) . Onze koelkast weigert regelmatig te koelen en dat is zacht gezegd onhandig. Samen met onze engelse buurman tilt Piet de vrieskist (
nu onze koelkast) uit de bekisting, terwijl ik probeer de leidingen en bedrading veilig mee te laten lopen. Geen gemakkelijke klus, want het
ding is loeizwaar en de mannen moeten het gevaarte boven hun macht
optillen en op het 'aanrecht' zetten. Na een dagje prutsen blijkt toch de thermostaat het probleem te zijn. Weer iets opgelost.
De buitenboordmotor van de bijboot krijgt een servicebeurt, we vervangen slangen van de reukfilters naar de vuilwatertank, samen met een elektricien wordt het raadsel opgelost waarom de pompen van de airco het niet aanslaan en wordt de dynamo weer werkzaam gemaakt. De luchtafzuiging in het motorcompartiment was niet in orde en ook dat wordt opgelost. De watermaker maken we winterklaar. We verwisselen het nieuwe voorzeil voor het oude. Zonder zeil gaat het voorstag erg rammelen en door het oude zeil er op te zetten voorkomen we dat het nieuwe zeil niet vuil en zout wordt in de winter als we toch niet zeilen. De bilgepompen worden schoongemaakt en alle dekluiken geserviced, een lekkend raampje opnieuw gekit. We hebben het idee dat niet alle zonnepanelen het goed doen dus we gaan aan het testen door op 1 na alle panelen af te dekken,dan de volgende, en zo door. En ja hoor, er blijkt er 1 bij te zitten die het niet doet. Zonnepaneel eraf halen en stekker vervangen. Piet kruipt in de motorruimte om de dieselmotoren een beurt te geven. (Fijn dat we van alles 2 hebben 😅) Tussen de bedrijven door maak ik een fotoboek van onze tocht naar de Balearen. Wat we ook regelmatig doen is een kop koffie drinken bij Tentationes. Ze hebben de lekkerste (ecologische) koffie van Almerimar en heerlijke zelfgemaakte brownies met frambozen en nootjes. Maar dat laat ik meestal aan me voorbij gaan. Ik neem wel een hapje van Piet z'n brownie.
Het is trouwens heel rustig in de haven, in elk geval aan het ponton waar wij liggen. Onze engelse buren zijn er maar voor een maand en de nederlanders die al jaren in de grote tweemaster naast ons woonden, zijn vertrokken. Er is nog een motorboot waar twee oude engelse mannen op wonen en er ligt een hele serie bootjes die aan de sloop toe zijn en waarvan we ons dagelijks verwonderen dat ze nog drijven. Een daarvan is ook bewoond. Op de andere ponton is wat meer leven. Daar ligt ook de 'Tao', van Tonny en Edwin waar we regelmatig contact mee hebben. Edwin geeft me een cursus haar knippen op de steiger. Van de zomer deed ik het zelf op goed geluk en dat pakte aardig uit, dus nu, met de tips van een professional, moet het zeker lukken.
En dan is het eind november en besluiten we toch maar niet naar Nederland te gaan. Zowel in Spanje als in Nederland gaat het niet goed met de corona besmettingen en reizen wordt dringend afgeraden. We kunnen als het moet wel naar Nederland maar moeten daar 10 dagen in quarantaine, veel mensen bezoeken is niet handig, het ziekenhuis maakt van onze afspraak ook al een telefonische en tot slot weten we niet wanneer we weer terug kunnen naar de boot. Het is even slikken, maar we besluiten dus voorlopig in Almerimar te blijven en hopen dat het in januari wel lukt. Vlak bij de haven is een winkeltje waar tweedehands spullen worden verkocht voor een goed doel; de opvang van straathonden. We kopen er nog wat DVD's en ik koop een puzzel van 1000 stukjes, die jammer genoeg binnen een paar dagen af is. Het helpt wel om een beetje in kerststemming te komen.
We sturen een pakketje naar Nederland en, grote verrassing; precies op 5 december komt er een pakketje van Anne voor ons. Er zitten kadootjes in en amandelspijs zodat ik nog snel gevulde speculaas kan maken. Een glaasje zelfgemaakte bisschopswijn erbij en we hebben een heerlijk Sinterklaasavondje.
Nu we hier toch zijn met kerst is het wel leuk om een pannetone te maken. Ik vind een recept met chocola, hazelnoot, rozijnen en sinaasappel. Ik heb niet de goede bakvorm maar dat maakt voor de smaak niet uit. Het is lekker,en minder machtig dan onze nederlandse kerststol. Meedoen met de plaatselijke gewoontes vinden we trouwens niet altijd leuk. Er worden met kerst enorme hoeveelheden vlees verorberd en er liggen zelfs complete biggen in de koelvakken van de supermarkt. Daarnaast wordt er heel veel zoetigheid gegeten; veel marsepein en noga van amandelen.
Het is een rare kerst. We missen de kinderen, familie en vrienden, maar toch worden het mooie dagen. Dagen vol lieve berichtjes en telefoontjes die juist omdat we zo lang weg zijn, extra impact hebben. We volgen o.a,de kinderkerstnachtdienst in Schiedam, luisteren naar het Weihnachtsoratorium, wandelen en maken gezellig samen ons kerstdiner klaar. Ik hoop echt dat het volgend jaar anders is, maar voor nu hebben we het gewoon samen ook heel gezellig en goed. En het houdt maar niet op, want op 27 december is Piet jarig en bak ik z'n favoriete worteltjestaart.
En dan is het oudejaarsdag. Als we het op de spaanse manier willen doen moeten we om precies middernacht twaalf druiven eten. Op elke slag van de klok een. Het eten van de druiven brengt geluk in het nieuwe jaar, tenminste, als je op de twaalfde slag je mond leeg hebt. Daarom wordt geadviseerd de druiven heel door te slikken. Naast het eten van druiven is het ook een traditie om geld in je schoenen te doen om het in het nieuwe jaar financieel goed te hebben. Een rondje lopen met een koffer geeft de mogelijkheid op een mooie reis in het nieuwe jaar en het dragen van rood ondergoed zorgt voor liefde en geluk. Eigenlijk moet dat rode ondergoed dan nog voor 12 uur snachts worden verbrand, maar je kunt je voorstellen dat dat nogal een gedoe is. Ik zie het helemaal voor me; met een koffer door de straten van Almerimar met geld in je schoenen, snel je ondergoed verbranden en hopen op tijd weer binnen te zijn om de 12 druiven weg te werken. Geen wonder dat de spanjaarden nauwelijks vuurwerk afsteken op oudejaarsavond. Ze hebben er gewoon geen tijd voor. Dat vuurwerk hoeft niet voor mij, veel te vervuilend, maar de nederlandse traditie van oliebollen vind ik zo gek nog niet. Op de valreep besluit ik om ze te gaan maken, iets dat ik nog nooit gedaan heb, omdat het zoveel rommel geeft. Maar het is wel leuk om het een keer te proberen. Ik heb een prima recept van m'n moeder van goed gevulde oliebollen met appel, rozijnen, krenten en sucade. Sucade en krenten kan ik hier niet krijgen, dus ik ga aan de slag om zelf sinaasappelschil te confijten. En dan is het deeg te slap en wil niet rijzen. De appels die ik hier heb gekocht maken het beslag veel te nat. Ik voeg op het gevoel maar zelfrijzend bakmeel toe en zet het zaakje nog een tijdje in de zon. Het is een klein wonder dat er uiteindelijk een stapel prima oliebollen op tafel staan.
Driekoningen op 6 januari is hier een belangrijk feest met optochten (die nu niet doorgaan) en met weer uitgebreid eten en niet te vergeten , de traditionele Driekoningen cake, de Roscon de reyes.Het is een grote ronde taart die eigenlijk op een grote donut lijkt, met een gat in het midden en de randen gevuld met slagroom, dulche de leche, mokka of chocolade. Als het maar zoet is. In de taart zit een boon en een beeldje van het kindje Jezus, en op de taart staat een gouden kroon. Degene die de boon vindt moet de taart betalen en degene die het beeldje vindt, mag de kroon opzetten en is voor de dag de koning(in). Driekoningen is ook het feest van de pakjes. Sinterklaas komt dan wel uit Spanje, maar hier krijgen kinderen op 6 januari kadootjes van de drie koningen.
We laten dit feest maar aan ons voorbij gaan. Zoveel snoepen kunnen we niet aan. Het is tijd om op de weegschaal te gaan staan en maatregelen te nemen, niet om nog meer te gaan eten.
En nu is het alweer 11 januari. Eindelijk komt er een blog uit m'n handen, zodat jullie weten wat we ongeveer doen en hoe het met ons gaat. Het is lastig plannen maken, maar we hopen ergens in het voorjaar toch wel naar Nederland te komen. En we hopen vooral voor iedereen dat het een mooi jaar wordt, waarin het leven weer wat normaler wordt doordat het virus op z'n retour zal zijn. We gaan het zien.
Reacties