Terwijl de zon opkomt, zeilen we de baai van San Antoni op Ibiza uit. Nou ja, zeilen...er staat zo weinig wind dat we eigenlijk heel langzaam de baai uit dobberen. Alsof we het afscheid van de Balearen zo lang mogelijk willen uitstellen, een langgerekt vertrek. Toch is het dat niet. Voor we weer naar het vasteland gaan, willen we las Islas Columbretes aandoen. Islas Columbretes is een groep van vulkanische eilandjes en ligt tussen het vasteland van Spanje en de Balearen. Er zijn in totaal 25 eilandjes en kliffen, vandaar ook dat de pilot ervoor waarschuwt hier alleen met een degelijke spaanse kaart te varen. Vroeger werden de eilandjes gebruikt als schuilplaats voor piraten en smokkelaars. In 1988 werd de archipel een natuurreservaat en sinds die tijd wonen er naast de parkbeheerders en biologen vooral vogels. Je vindt er Audouins meeuwen, Eleonora's valken en in de herfst rusten er veel trekvogels. Het grootste eiland is een deel van een oude vulkaankrater. In de krater liggen 10 moorings waar je gratis mag aanleggen na het aanvragen van een vergunning. Het is zo'n 60 mijl varen. Met de wind die we vandaag krijgen, wordt dat nachtwerk. En midden in de nacht aankomen op deze plek willen we liever ook niet.
We hebben dus helemaal geen haast en genieten
van een rustige zeiltocht over een spiegelgladde zee. ’s Nachts krijgen
we
opeens toch een lekker windje en we moeten zelfs het zeil inrollen tot
er nog
maar een heel klein puntje staat om te voorkomen dat we toch al om 2.00
uur in de nacht
aan gaan komen. Als Piet wacht loopt heeft hij opeens de vreemde
ervaring dat
de diepte opeens verandert van meer dan 1000 meter naar zo’n 16 a 20
meter. En het duurt niet even. Het duurt wel een uur. Piet vraagt zich
echt af wat er aan de hand is. Een school vissen? Een walvis? Een
onderzeeër ? Geen idee. De zee zit vol
verrassingen. Even na zonsopgang komen we aan bij de krater. (We hebben
24 uur gedaan over 60 mijl, dat is nog eens relaxed zeilen.) Er liggen
10
moorings maar er zijn er maar 4 bezet en in de loop van de ochtend
vertrekken
de andere boten weer en liggen we hier zelfs alleen. Wat een bijzonder
plekje
is dit. Ik ben niet zo van het ’s nachts varen maar als dit de beloning
is heb
ik het er graag voor over. We varen met de bijboot langs de randen van
de
krater, het gesteente is deels zwart geblakerd, maar ook heel bijzonder
gevormd.
En inderdaad, er zijn veel vogels. Al horen we ze meer dan dat we ze zien.
Het is een bijzondere ervaring hier te overnachten. In het donker zie je eerst de donkere wanden van de krater met daarboven een prachtige sterrenhemel. Dat is iets dat ik niet kan beschrijven of fotograferen; je moet het ervaren.
Na Isla Columbrete zeilen we naar het vasteland. De wind brengt ons in Burriana waar we naast de haven voor anker gaan. We krijgen er slecht weer. De golven komen van opzij en de wind hebben we natuurlijk van voren, we liggen in de spreekwoordelijke wasmachine. Als we de volgende ochtend wakker worden gaan we de haven in omdat we nog meer over ons heen gaan krijgen aan wind en onweer. We krijgen een plekje langszij aan een steiger achterin de haven en kunnen hier wachten op goede wind om verder te gaan. Burriana heeft nog een verrassing voor ons in petto. Aan de andere kant van onze steiger liggen geen boten en is een speelveld afgezet met lijnen en doelen. In het weekend is het niet alleen de wekker die ons wakker maakt, maar ook het kabaal in de haven.
Naast ons wordt stevig getraind door kano poloërs. Het ene na het andere team traint zeer gedisciplineerd en fanatiek. Ongelofelijk zo snel en wendbaar als die gasten zijn met hun kano’s. De hele dag gaat het door, telkens een ander team, het is een heel spektakel. Hier in Burriana zijn in 2016 de europese kampioenschappen kanopolo gespeeld. Het is toch maar weer boffen dat wij met ons achterafplaatsje in de haven hier eerste rang zitten voor 2 dagen kanopolo van hoog niveau. Zo zie je maar; er gebeurt altijd wel iets bijzonders.
En
dan hebben we goede wind naar Valencia. Hier zijn we jaren geleden een keer
geweest, maar nu dan op eigen kiel(en). Een feestje van herkenning. De haven
ligt wel een aardig eindje van het centrum dus we halen onze fietsjes tevoorschijn.
Vroeger
liep er door Valencia een rivier, de Turia, maar in 1957 was er een grote overstroming. Het water kwam op sommige plekken in de stad tot 2 a 3 meter hoog en de ramp heeft veel mensenlevens gekost. Na deze ramp is
de rivier omgeleid om de stad. De droge rivierbedding is een enorm lang park
geworden; het Turia park. Het park ligt een stuk lager dan het straatniveau en
dat maakt dat het echt een oase van rust in de stad is. Het is prachtig aangelegd en
goed onderhouden en de vele bruggen maken het tot een heel bijzondere plek.
Je
ziet dat heel veel mensen er echt van genieten. Aan het eind van het park,
vlakbij de haven, staan een aantal gebouwen in het park van de beroemde
Valenciaanse architect Calatrava. Ik vind het fantastisch, echt genieten om hier doorheen te
lopen en eindeloos foto’s te maken.
Het andere uiterste is dat we in het centrum de 14e eeuwse klokkentoren van de kathedraal beklimmen. Dat valt nog niet mee, het ding is 51 meter hoog en heeft 207 treden.Ik vind het dan ook prima dat er af en toe een mooi uitzicht naar buiten is zodat ik even bij kan komen.
We vinden een klein restaurantje in een van de kleine straatjes waar we een menu del Dia (dagmenu) nemen. En het voorgerechtje is super: auberginerepen met een dun tempuradeegje gefrituurd, veel honing eroverheen, grof zeezout en wat tijm. Het ziet er niet bijzonder uit, maar is om je vingers bij af te likken.
We zijn een paar dagen in Valencia dus we hebben tijd om de niet-zo-toeristische wijk Russafa te bekijken. We slenteren door de straatjes, drinken een kop koffie op straat en bezoeken de markthal waar we heerlijke vijgen en gedroogde ham kopen.
Na Valencia gaan we via een paar ankerplekjes langs de kust naar Mar Menor. Mar Menor is een soort lagune of binnenzee. De lagune is gescheiden van de Middellandse Zee door een strook land die 21 km lang is en waarvan de breedte varieert van 100 tot 1200 meter. Bijna de hele strook is volgebouwd met hotels en appartementen. We gaan dan ook niet de brug door om te genieten van al het moois dat Mar Menor te bieden heeft, maar vooral om een rustig plekje te hebben de komende dagen als er zo’n 35 knopen wind ( 7 bft) verwacht wordt. En dat lukt perfect. We gaan in het meest westelijke hoekje liggen waardoor we ondanks de stevige wind geen last van de golven hebben.
Mar Menor is een van de drukste plekken in Europa voor alle soorten van watersport maar daar merken we nu in elk geval niets van. We zijn de enigen voor zover we kunnen zien. De enige watersporter die we tegenkomen is een man op een waterscooter. die even langskomt voor een praatje. Hij is vandaag voor het eerst met zijn waterscooter het water op en is zo gelukkig met zijn nieuwe aanwinst dat we maar nalaten te zeggen dat we niet zo houden van die benzineslurpende apparaten die bovendien veel herrie en golven maken. Als hij gepensioneerd is wil hij trouwens ook een catamaran, zoiets als wij hebben. Een goed idee lijkt me dat.
Het leuke van terugvaren is dat je plekjes die je gemist hebt of die gewoon heel leuk zijn, nog eens kunt bezoeken. Zo wil ik heel graag naar Cartagena, in de hoop dat er nu meer open is, zoals bijvoorbeeld het amphitheater. En misschien valt er ook wel wat te winkelen, dus zo gezegd zo gedaan. We zeilen naar een baai vlakbij Cartagena; Cala de la Salitrona. Hier willen we overnachten en dan gaan we morgen naar de haven van Cartagena. Volgens onze anker-app Navily kun je links in de baai goed ankeren in zand. Het is al wat later en heel veel zicht hebben we niet, maar ik ontdek toch een paar witte plekken op de bodem. We laten het anker vallen, trekken de ketting stevig aan en we liggen. We hebben een rustige nacht. Maar dan…
De volgende ochtend willen we om 9 uur vertrekken naar de haven. Ik begin het anker binnen te halen maar kom niet ver. De ketting zit muurvast. Er is geen beweging in te krijgen. Piet probeert er van alle kanten overheen te varen maar tevergeefs. Wat nu. Vlakbij ligt een schip van de marine. Nu weten jullie dat wij goede contacten hebben met de Navy, dus Piet roept ze aan over de marifoon. Ze hebben vast en zeker duikers aan boord en als ze zin en tijd hebben …maar er wordt niet gereageerd, jammer genoeg. Aan de andere kant van de baai ligt nog een catamaran. Piet neemt de bijboot en gaat vragen of ze kunnen helpen. En ja hoor. Binnen een half uur zijn Axel en Bridget bij ons en duikt Axel naar het anker. De ketting blijkt tussen twee enorme platte keien van een paar meter doorsnee doorgetrokken te zijn, waardoor het anker helemaal onder de stenen ligt. Er is tussen de stenen precies genoeg ruimte voor de ketting. Geen wonder dat we zo rustig gelegen hebben vannacht. We lagen goed vast 😂
Het is best een klus om het anker, dat 40 kg weegt, onder de rotsen vandaan te krijgen, maar het lukt. Dat is een hele opluchting. We ankeren opnieuw aan de andere kant van de baai. (waar wel een grote zandplek is) Cartagena moet maar even wachten, het is nu belangrijker te genieten van een gezellige borrel met Axel en Bridget.
De volgende dag gaan we met de bijboot naar de kant. Het is even klimmen, maar dan zijn we op een prachtig wandelpad naar het fort dat we kunnen zien vanaf de boot.
Het is nog een aardig stukje lopen.De Bateria de Castillitos werd gebouwd tussen 1933 en 1936 om de strategische ingang van de baai bij Cartagena te kunnen verdedigen. De enorme kanonnen waarvan de lopen ruim 10 meter lang zijn, hebben een bereik van 35 km.
Het is indrukwekkend maar ik hou er niet van. Op het moment dat we naar het enorme kanon toelopen, landt er een vogeltje op de loop. Twee verschillende werelden.
Voor we de haven in gaan voor de winter genieten we nog een paar dagen van de mooie baai bij Playa de los Genoveses. We lopen naar het dorpje San Jose. We hebben namelijk heel goede herinneringen aan de vorige keer dat we hier waren in juni. Toen hebben we de heerlijkste tapas ooit gegeten bij een tapasbar; Abaceria Avesiva, en we vinden het helemaal niet erg om dat nog eens te herhalen. Maar onderweg gaat Piet hoe langer hoe moeilijker lopen. De linkerzool van zijn wandelschoen valt er bijna af. Dat ze aan vervanging toe waren wisten we wel, maar nu gaat het opeens wel heel erg hard. Ik vind het wel komisch. 
We gaan nu eerst maar op zoek naar een winkel waar ze schoenen verkopen en die vinden we; naast de tapasbar. De tapasbar is helaas gesloten op dinsdag, maar de schoenwinkel is open. Even later loopt Piet op nieuwe wandelschoenen de winkel uit. We gaan maar iets eten bij een visrestaurantje maar eerlijk gezegd valt dat tegen. De volgende keer gaan we echt voor de tapas.
Zo zie je maar; het loopt vaak anders dan je denkt. Wie weet geldt dat ook voor ons verblijf in Almerimar. We gaan het zien.
Reacties