De spanjaarden noemen het de ‘Gota Fria’, oftewel ‘de Koude Plens’.Door de warme Middellandse Zee en koude luchtstromen in hogere luchtlagen, ontstaan er aan het eind van de zomer heftige lokale depressies. Dat is wat ons te wachten staat, al hebben we daar op het moment dat we richting Soller varen, nog geen idee van. We weten wel dat er slecht weer op komst is en we verwachten dat we in de baai van Soller redelijk beschut liggen tegen de verwachte noordenwind en de daarbij behorende golven. We varen rustig op een voorzeiltje met prachtig weer naar de westkant van Mallorca en worden ingehaald door een wel heel bijzondere catamaran, die natuurlijk wel alle zeilen bijgezet heeft
Later ligt de boot naast ons in de baai voor anker. Het is een Polynesische
catamaran, door een groepje jongeren gevaren. Het bijzondere van de Polynesiërs is dat ze al 1000 jaar v Chr. met catamarans tussen de polynesische eilanden voeren. Deze boot is naar Polynesisch voorbeeld
gebouwd met polyester rompen maar wel met houten verbindingen tussen de rompen.
Prachtig beschilderd en een soort rieten opbouw. Zoals de Polynesiers vroeger tussen de eilanden voeren, zo willen zij op de
Middellandse Zee rondvaren op een duurzame manier. Leuk project, je kunt er meer over lezen op www.okeanos-foundation.org , maar wij houden het toch maar op de Noyana. Op het moment dat ik een paar mooie foto's van de boot wil gaan maken, blijken ze vertrokken. Te laat. Zo zie je maar, nooit uitstellen tot morgen , enz. , maar gelukkig vind ik de boot terug op internet.
We hebben in de baai van Soller een goed plekje gevonden. We hebben de ruimte en het anker ligt in zand, wat wil je nog meer. Laat de wind maar komen. De meeste andere boten houden het voor gezien en verdwijnen naar de haven. Wij blijven met nog een paar andere zeilboten liggen. Veel keus hebben we ook niet, want in de haven is voor ons geen plek.
We hadden graag naar de markt in Soller gewild op zaterdag, maar zaterdag is nou net de dag dat de storm wordt verwacht en dan zijn we liever aan boord.
Op vrijdagochtend word ik om 5.00 uur wakker. Door het dekluik boven me zie ik licht flikkeren. Alsof iemand het deklicht aan heeft gedaan, maar er ergens een draadje los zit. Maar al snel realiseer ik me dat dit geen deklicht is. Ik maak Piet wakker en samen kijken we naar het schouwspel buiten. Achter de heuvels zien we continu bliksemschichten, de hele haven licht er van op. Zoveel flitsen tegelijk heb ik eerlijk gezegd nog nooit gezien, het is geen moment meer donker. Gelukkig blijft het onweer hangen achter de heuvels. Als we dat over ons heen krijgen, daar moet ik toch even niet aan denken. Ik heb het niet echt op onweer. Je kunt er niets tegen beginnen en met een hoge alluminium mast ben je erg kwetsbaar. Na een uurtje wordt het wat rustiger en kunnen we nog even slapen. En als we dan wakker worden is het vooral van de golven. De wind komt inderdaad, zoals verwacht, uit het noorden, maar de golven komen op een vervelende manier alsnog de baai in. We hebben letterlijk de wind van voren en de golven van opzij. Op dit moment is dat best vervelend maar nog wel te doen. Maar hoe zal het vanavond zijn, als de wind de hele dag de golven heeft opgestuwd ? Stel je een wasmachine voor……..
Ik heb me er al mee verzoend dat we deze narigheid gewoon moeten uitzitten, maar Piet heeft alweer ideeën om het wat comfortabeler te maken. We kunnen 3 dingen doen, zegt hij. Blijven liggen, wat niet fijn is. De haven uit gaan en naar de zuidkant van het eiland varen waar we beter beschut zullen zijn. Is ook niet erg aantrekkelijk. Of naar de overkant gaan en daar aan de kade gaan liggen. Het is me meteen duidelijk dat Piet z’n voorkeur daarnaar uitgaat. Inderdaad is er een kleine havenkom naast de jachthaven waar we prima uit de wind, uit de golven, aan de kade zouden kunnen. Het enige probleem is dat het een marinebasis betreft en er borden staan met ‘verboden toegang’.
Als er vlakbij een zeilboot op drift lijkt te zijn en hoe langer hoe dichter bij ons komt, hakken we de knoop door. Het is half acht als we anker op gaan en aanleggen aan de kade op de marinebasis. Maar nog voor we de landvasten om de kikkers hebben, komt er al iemand aan. U mag hier niet liggen. Dit is een militaire basis en I am the captain, el Commandante. Ja, dat begrijpen we, maar nood breekt wet. Het is vreselijk in die baai en het feest is nog maar net begonnen….Na wat heen en weer gepraat pakt de captain de landvast van me aan en maakt hem vast. ‘Maar wel op eigen risico’, zegt hij. Nou ja, zegt Piet, als we hier dan toch mogen liggen, dan lig ik eigenlijk liever aan de overkant. Ook geen probleem. En zo meren we aan bij de marinebasis. We hebben er heel wat werk aan om de boot goed vast te leggen en om de boot te beschermen tegen de ruwe kademuur hangen we alle stootwillen dwars op de boot. En net als de klus is geklaard breekt de hel los. Het waait, de golven worden opgestuwd, het giet pijpenstelen en tot slot krijgen we ook nog een hagelbui waarbij we bang zijn dat de hagel van onze zonnepanelen een poffertjespan maakt. Gelukkig valt dat mee. Na een paar uur hebben we het ergste gehad en komt de zon er weer door. De golven blijven, maar daar hebben we op ons plekje niet zo heel veel last van.
Aan het eind van de middag komt de captain naar ons toe en vraagt hoe het gaat. Hij heeft ook nog wat voor ons meegenomen: Een flesje wijn en een kaasje. En we hoeven ook geen haast te maken. Je was van plan tot woensdag te blijven? Geen probleem hoor, blijf maar rustig liggen.
En dat doen we. We liggen hier namelijk prima en voor maandag als ik jarig ben hebben we een auto gehuurd om een stukje van het eiland van de andere kant te bekijken. We kunnen met een veilig gevoel de boot achterlaten. Achter een slagboom en omringd door militairen zal er weinig gebeuren.
We rijden eerst naar Soller voor een heerlijk kopje koffie met iets lekkers.
En dan rijden we naar het noorden, de ruige kust van Mallorca langs. Kleine bergdorpjes en prachtige baaien die er toch anders uitzien vanaf de kust.
In Pollenca zien we een oude romaanse brug en in een kleine kruidenierszaak kopen we een broodje dat ter plekke wordt belegd met de specialiteit van Mallorca, een soort smeerbare worst.
Bij een van de stuwmeren die we onderweg tegenkomen staat een Heilige kolom uit de 6e eeuw voor Christus.
Het landschap is prachtig, een mooier verjaardagskadootje kun je niet wensen.😊
We rijden tot het uiterste puntje; Het is hier wel wat drukker met selfie-makende toeristen, dus wij maken er ook maar een.
En dan zoeken we het nog wat hogerop door een zijweggetje in te slaan en nog een stukje te wandelen. Voor Piet is het niet hoog genoeg, die wil nog een treetje hoger..
Na een heerlijke dag zitten we 's avonds in de kuip, genietend van een glaasje wijn, als er plotseling muziek klinkt uit een geluidsinstallatie. Het blijkt niet ter ere van mijn verjaardag te zijn, maar het dagelijkse ritueel van het strijken van de vlag bij het ondergaan van de zon onder de klanken van het spaanse volkslied. Naast de vlaggenstok staat een militair langzaam de vlag te strijken. Eenmaal beneden is ook de muziek klaar, dat is heel goed getimed, de vlag wordt opgevouwen, er wordt nog even plechtig stilgestaan naast de mast en dan rent hij op een holletje naar binnen om de vlag op te bergen. Het is een eenzaam gebeuren, de man heeft geluk dat wij ernaar kijken want verder is er niemand. Daar sta je dan...
Op dinsdag ga ik de keuken in om voor el commandante een taart te bakken. We kunnen toch niet zomaar vertrekken zonder iets terug te doen voor deze ontzettend aardige man. Het wordt een walnotentaart en aan het eind van de middag gaan we hem samen afgeven.
El Commandante, oftewel Javier, woont in het huis boven het kantoor en dat is misschien wel het mooiste plekje van Port de Soller. Hij nodigt ons uit voor een kop koffie en zo zitten we even later op zijn terras met koffie en taart. Hij wil graag het recept en als we volgend jaar weer in de buurt zijn: van harte welkom. We geven elkaar een elleboog en als vrienden gaan we uit elkaar.
We genieten nog een poosje van het mooie Mallorca. Maar aan alles komt een eind en we moeten gaan denken aan een plek voor de winter. Via Ibiza willen we naar het vasteland en dan naar Almerimar. In Ibiza genieten we nog van een van de mooiste Cala's ; Cala Blanca. Het water is hier 10 meter diep maar we kunnen het anker zien liggen en de ribbels in het zand tellen. Nooit gedacht dat we de Balearen zo leuk zouden vinden. Wie weet komen we hier nog wel eens terug. Kunnen we meteen even langs bij el Commandante...
Reacties