Kgggggr....tsja, hoe beschrijf je het geluid waar je als zeilers onmiddelijk een naar gevoel van in je buik krijgt? We zijn in de haven van Mahon, de hoofdstad van Menorca. De haven is eigenlijk een enorme langgerekte baai, compleet met eilandjes. Er zijn verschillende havens in aangelegd en aan het begin van deze natuurlijke haven is een klein stukje aangewezen als ankerplek. Er kunnen misschien twintig boten liggen, maar dan houdt het wel op en op het moment dat we aankomen is het druk. Bijkomend probleem is dat een deel van die kleine ankerplek ook nog ondiep is en er stenen liggen. En om net op dat ene plekje te komen waar we willen ankeren moeten we toch wel wat risico nemen. En dan horen we het, dat geluid dat je liever niet hoort. Kggggr...is het de ankerketting van de boot waar we omheen varen die we raken? Of is het toch het schrapen van de boot over de rotsige bodem? Het duurt gelukkig maar een moment en even later liggen we op het mooiste plekje. Een paar uur later komt er nog een boot de baai in, een monohull die minder diep steekt dan wij en ongeveer dezelfde route volgt. 'Dat gaat niet goed', zeggen we tegen elkaar, en ja hoor. Voor de tweede keer die dag horen we dat beruchte geluid en dit keer gaat het niet over. Het schip ligt vast en de schipper probeert naar voor en naar achter te gaan met de motor zonder resultaat. Piet gaat er met de bijboot naartoe en ook een ander komt helpen. De schipper gaat het water in om te kijken hoe en waar de boot op vast zit en dan kost het nog flink wat duw en trekwerk, maar na een goed kwartiertje is de boot vrij.
Op de ankerplek liggen we tussen de verdedigingswerken.
La Mola de Menorca is een immens fort, gebouwd halverwege de negentiende eeuw, en sommige stukken zelfs uit de achttiende eeuw. 's avonds wandelen we er naar toe waarbij we een prachtig uitzicht hebben over de ankerbaai. (zie eerste foto) Op zondag varen we met de bijboot naar het centrum van de stad. De haven is zo groot dat we wel een paar km moeten varen, maar het is de moeite waard. Mahon is prachtig. Opvallend zijn de soms donkerrood geverfde huizen.
Het verhaal gaat dat de Engelsen de donkerrode verf op de benedendekken van hun oorlogsschepen smeerden, om de bloedvlekken niet te veel op te laten vallen. Verf genoeg, dus van die voorraad werd ook gebruik gemaakt voor het verven van de huizen.
Op de plek waar je via hoge trappen richting het centrum kunt lopen, vindt je vlak aan het water een zeemeermin. Het lijkt het tweelingzusje van de zeemeermin uit Kopenhagen, alleen had die wel wat meer belangstelling toen wij daar waren. En of er bij deze zeemeermin ook een sprookje hoort? Ik heb geen idee.
Op deze zondagmorgen is de stad nog rustig. We drinken een kopje koffie op een terras en lopen de kathedraal in. Terwijl de mis wordt opgedragen lopen toeristen in en uit. We schuiven de banken in en maken een deel van de mis mee. Echt goed volgen kunnen we het niet, daarvoor is toch wel een flinke cursus Spaans nodig. Maar de respons op de gebeden, de lezingen waar je af en toe een naam of woord herkent, het gewoon samenzijn met andere gelovigen, dat alles geeft een gevoel van verbondenheid. Het is trouwens wel verschrikkelijk warm en de oude dames voor ons wapperen dan ook driftig met hun waaiers. Het ziet er wel schattig uit, al die waaiers en mondkapjes, maar erg goed voor het tegengaan van de verspreiding van het virus lijkt ons dit toch niet. Vlak voor de communie verlaten we de kathedraal. Ik vind het niet erg netjes om foto's te maken tijdens de mis, maar voor we naar buiten glippen, maak ik toch nog even snel een foto van het zwitserse orgel, gebouwd in het begin van de 19e eeuw. De britse marine bracht het van Barcelona naar Mahon tijdens het hoogtepunt van de Napoleontische oorlog.
Dan gaan we naar het museum. Ook daar is het nog rustig en wat is het boeiend om meer inzicht te krijgen in de bijzondere geschiedenis van dit eiland. Met heel veel indrukken en een hoofd vol informatie gaan we terug naar de Noyana.
Ook qua natuur is Menorca prachtig. We bezoeken verschillende ankerbaaien en wat ik misschien wel het leukste aan het eiland Menorca vindt, is het wandelpad, de 'Cami de Cavalls'.
Het pad is aangelegd in de veertiende eeuw om troepen de gelegenheid te geven zich snel te verplaatsen. Het pad loopt (vrijwel) langs de hele kust en is zo'n 200 km lang. Telkens als we in een baai ons anker uitgooien, kunnen we dus een stukje van het pad lopen.
Het is onderdeel van een natuurreservaat en je hebt een vergunning nodig om in het gebied te mogen varen en weer een aparte vergunning om er te mogen overnachten aan een mooring, want ankeren mag niet. We probeerden al te boeken toen we in Mallorca waren, maar we moesten een paar weken geduld hebben. 
Het is echt een prachtige plek, een oase van rust. De boten liggen op flinke afstand van elkaar in een prachtige baai met een smalle ingang. Het is dus heel beschut. Er is een kleine bar aan de kant waar je een broodje kunt eten en iets kunt drinken. Je kunt er wandelingen maken met een gids (gratis) of zelf op pad gaan, maar dan ben je wel beperkt. We wandelen naar het kasteel en de andere kant op naar de vuurtoren. Het laatste stukje naar de vuurtoren mogen we helaas niet verder. We gaan er even bij zitten en genieten van het mooie uitzicht. Een groepje hagedisjes speelt tikkertje over onze schoenen.
We lopen langs de opgravingen die er zijn gedaan op het eiland. Zo zien we een cellencomplex uit de tijd van Napoleon. De gevangen hadden in die tijd wel een prachtig uitzicht, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Er is tot onze verrassing ook nog een klein museum. En we maken met de bijboot een tochtje naar een andere baai. Prachtig vinden we het.
Kortom; Cabrera vinden we heerlijk! Maar aan alles komt een eind, en dus ook aan ons verblijf hier.
We
steken weer over naar Mallorca. Tijd om een plan te maken. Het lijkt
ons leuk om op 31 augustus, als ik jarig ben, in de baai van Soller te
zijn. Daar waren we al eerder, en het is een heel leuke plek. We kunnen
dan ook naar de markt, ditmaal mèt boodschappentassen. Daarbij komt er
over een paar dagen slecht weer aan en we denken dat we in Soller goed
beschut zullen liggen. Dus op naar Soller. (Maar dat wordt nog een heel
verhaal, dus dat komt de volgende keer)...
Reacties