Mijn laatste blog ging over Portugal en inmiddels is het half november en liggen we alweer even in Almerimar. Ik loop dus wat achter met mijn blog. Om een lang verhaal kort te maken: Toen we Gibraltar bezochten hadden we daar heel veel wind. De dag dat we naar 'de rots' wilden, waaide het niet alleen hard, maar regende het ook, was het koud en had Piet migraine. Dan maar geen rots, dachten we en zo vertrokken we uit La Linea.
Zoveel wind als we hadden in Gibraltar, zo weinig hadden we de dagen erna. Op de motor naar Almerimar want de zee was spiegelglad. Onderweg nog een stukje vergezeld door een groep Pilot-Wales.
En toen Almerimar.
Dit stukje heb ik de titel gegeven: lijnen en zo, en dat is niet voor niets. Om het volgende verhaal te begrijpen, moet je wel weten hoe het aanleggen werkt in de Middellandse Zee.
De achterlijnen ( of voorlijnen ) maak je vast aan de kant. Vervolgens is er aan de kant een hulplijn die je meeneemt naar het andere eind van de boot. Aan die hulplijn kun je een dikke lijn boven water halen die vastzit aan een ketting of blok beton onder water. Het is zaak die lijn goed strak op de boot vast te leggen, zodat je niet te dicht naar de kant kunt gaan bij veel wind. Tot zover de theorie, nu de praktijk:
De eerste dag in Almerimar lagen we aan de kopse kant van een ponton. We wilden graag de boot schoonmaken en nog wat polijsten en daar wil je liever geen buren mee lastig vallen. Het was stralend weer en we schoten goed op, dus op vrijdag, de tweede dag , wilden we wel naar onze definitieve plek. " Je hoort zo van ons." "Nog even geduld." " Blijf stand-by op de VHF, we roepen je op.." ... Enfin, Na 5 uur was Piet z'n geduld op. Met veel wind op komst wilden we niet blijven liggen zo op de kop van de steiger, dus als de Marinero's niet naar ons kwamen, kwamen wij wel naar hen. Dat was wel grappig. We voeren met de boot naar de aanmeldsteiger en terwijl de ene marinero ons probeerde duidelijk te maken dat we daar toch echt niet mochten liggen, pakte zijn collega de lijnen aan en maakte ons vast aan de wal. Na een temperamentvol gesprek bleek dat iemand verzuimd had ons te vertellen dat op onze plek de hulplijn van onze mooringlijn gebroken was. Die moest gerepareerd worden. Waarschijnlijk maandag.
We kregen een voorlopige plek, niet ideaal, want de westenwind stond er pal op en duwde ons tegen de betonnen ponton. We dachten de lijnen strak genoeg te hebben vastgelegd, maar toen ging het waaien. 30 knopen, 35 knopen...we kwamen met onze achterkant gevaarlijk dicht bij de betonnen rand en er werd nog meer wind verwacht. Op een moment dat de wind even iets afnam hebben we met hulp van twee andere stellen ( en de motor) de touwen strakker gekregen. In het donker, bij het licht van zaklantaarns en het lukte, die nacht konden we wel slapen.
Het is woensdag voor we uiteindelijk naar onze definitieve plek kunnen. Daar liggen we aan de andere kant van het ponton, dus de heersende westenwind blaast ons van de kant af. Heel wat beter. Omdat er toch veel kracht op de lijnen staat, besluiten we metalen veren te kopen, en ja, die moeten dan natuurlijk ook bevestigd worden. We krijgen een lesje in splitsen en maken dikke lijnen op maat. De motor gaat weer aan en zorgt ervoor dat er zoveel ruimte in de lijnen komt dat we ze kunnen wisselen. Maar net als we samen op het voordek bezig zijn klinkt er een hoop kabaal. Touw in de schroef. De motor heeft de hulplijn die in het water ligt naar zich toegezongen en de dikke mooringlijn die daar aan vast zat hangt nu gerafeld langs de boot. Er moet de volgende dag een duiker aan te pas komen om de boel weer in orde te brengen. Gelukkig lijkt het erop dat we geen schade hebben aan de schroef.
Weer komt er een storm over. We tikken de 50 knopen aan. Het kan hier behoorlijk spoken en omdat we in december naar Nederland gaan willen we de boot zo goed mogelijk vastleggen. Er wordt dus heel wat aan lijnen gesjord, veranderd en nog eens anders belegd. Wat heel vervelend is is dat de mast zo vibreert dat we in bed of op de bank gewoon zitten te schudden. Gelukkig Is er 'Andy, the rigger' , die naar de verstaging komt kijken en e.e.a. bijstelt. We liggen nu als een huis. Vervelen doen we ons niet. Want naast al dit lijnengedoe moeten bijvoorbeeld de zeilen eraf. Alleen het grootzeil weegt al 80 kg, dus het is best een klus, maar het mooie is dat er altijd wel mensen zijn die even een handje helpen. We wandelen, we spelen petanque met een groepje Nederlanders , proberen nieuwe gerechten uit en we vissen plastic op dat langs de boot drijft. Kortom, we zijn lekker bezig. En we verwonderen ons er dagelijks over dat de zon ( bijna) elke dag schijnt en we in november gewoon in korte broek buiten lopen.
Nog even en we gaan naar Nederland, de kou in. Gezellig naar familie en vrienden.
Reacties