Portugal

Na de Spaanse Ria's is het maar een klein stukje varen naar Portugal. Onze eerste haven in Viano do Castelo levert meteen een nieuwe ervaring op: we moeten met het achterschip naar de ponton varen, daar touwen oppikken die verankerd zijn in de bodem aan de voorkant van de boot en die voorop de boegen vastmaken. Even wennen, maar het gaat prima met hulp van de allervriendelijkste havenmeester.
We laten Porto links liggen en ook een aantal andere kleine plaatsjes. We zijn namelijk vooral bezig met het zoeken van een haven van waaruit Piet eventueel naar Nederland kan vliegen voor een uitvaart  die op korte termijn verwacht wordt . Het maakt me allemaal niet zoveel uit. Sinds de Ria's heb ik last van gordelroos en is de behoefte aan rust groter dan aan toeristische uitstapjes. Belangrijker is het een haven te vinden, waarschijnlijk in Lissabon.

In Lissabon bellen we de ene na de andere haven, 8 in totaal en het is bijna niet te geloven maar er is nergens plek. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Er is een haven die een plekje voor ons heeft, maar er is een sluis voor de ingang die 9 meter breed is. We worden opzij gezet door de stroming en de binnenkant van de sluis ziet er niet zo aantrekkelijk uit dat we daar graag tegen aan gaan. We proberen het twee keer, maar durven het niet aan. Dus ankeren we op de rivier, wat ook prima gaat en bellen elke dag rond. Gelukkig kunnen we na een paar dagen terecht in Seixal, een heel klein plaatsje aan de overkant van de rivier. We liggen er aan een kapotte mooring waar de havenmeester onze lijnen omheen knoopt. Uiteindelijk liggen we wel goed maar heel prettig is het niet. Vanuit Seixal is het wel mogelijk Lissabon te bezoeken. Met de Ferry is het een kwartiertje varen. We lopen door de smalle straatjes van Alfama, drinken koffie met heerlijke taart en eten in een klein restaurantje octopus.



We zijn intussen een week in Lissabon en er is geen zicht op een plek in een haven, dus we gaan door. Uiteindelijk kunnen we terecht in Portimao waar we een week blijven. Terwijl ik op de boot blijf, kan Piet naar Nederland. We zijn blij dat het gelukt is. Portimao vinden we niet bijzonder. Rond de haven is het heel toeristisch en het centrum is ongezellig en verpauperd.

Wat wel prachtig is, is het natuurgebied bij Faro : Ria Formosa. Een soort waddengebied waar door het hoge zoutgehalte er een soort kraamkamer voor vissen ontstaat. Die trekken op hun beurt ook weer water en trekvogels aan. Je vindt er de blauwpaarse purperkoet, aalscholvers, flamingo's en ooievaars. Wij liggen voor anker voor het eiland Culatra, waar een klein dorpje en vissershaventje is. Vlonders zijn aangelegd , zodat je droge voeten houdt in het gebied dat bij hoog water deels onderloopt ,tot aan de andere kant, de oceaankant van het eiland waar een prachtig strand ligt.

Hier zouden we best willen blijven deze winter, maar jammer genoeg is daarvoor geen plek in de haven van Olhao. Olhao zelf is trouwens een leuk plaatsje met vooral kubusvormige , witgekalkte huizen en een kerkje compleet met ooievaarsnest. Vanuit Olhao nemen we de (diesel)trein naar Faro.
 

Iedereen kent het, maar meestal alleen van de luchthaven, terwijl Faro echt de moeite waard is. De ligging aan de lagune is prachtig en dat zie je helemaal goed als je de toren van de kathedraal beklimt. 


In het achterland, in de kurkeikbossen van Sao Bras, groeit de beste kurk ter wereld. Je ziet dan ook overal wel winkels en kraampjes met kurken tasjes, onderzetters enzovoorts. Het is ook wel een product om blij van te worden omdat het 100% natuurlijk is en er dus werkelijk van alles van te maken valt. Je moet alleen wel de tijd hebben. De schors kan pas na 25 a 30 jaar voor het eerst worden geoogst. Dan wordt met een bijl de schors van de boom gehakt zonder de onderliggende laag te raken die nodig is voor de nieuwe aangroei. En op z'n vroegst kan er dan na 9 jaar weer geoogst worden. Geduld gevraagd dus....

Vlak bij onze ankerplek is een droogvallende plaat. Ideaal om de boot eens goed schoon te maken en de anodes te inspecteren. Zo gezegd zo gedaan. We varen zo'n anderhalf uur na hoogwater naar de plek toe en laten ons daar vastlopen. Henk en Haukje van catamaran de Wahoo, hadden datzelfde een dag eerder gedaan en wijzen ons de goede plek vanuit hun bijboot. Super, want daardoor liggen we op een mooi stuk zand zonder veel planten, stenen en schelpen. 

Al snel zakt het water en staan we tot ons middel in het water te schrobben. Het is vest wel een klus, maar voor het water op z'n laagste punt is zijn we klaar. De boot is helemaal drooggevallen en we kunnen de anodes goed bekijken. Ze hoeven nog niet vervangen te worden, dat is mooi. Terwijl wij met de boot bezig zijn, zoekt een Portugese vrouw naar kokkels. Ik probeer een praatje te maken, maar zij spreekt alleen Portugees en ik duidelijk niet. Wel begrijp ik dat ze de kokkels verkoopt. Het is best hard werken. Ze is een paar uur bezig tot het water weer stijgt. Tegen die tijd is het zand overal omgewoeld en verlaat ze het strand met een vol emmertje kokkels.

Wij moeten wachten op hoog water voor we weer terug kunnen naar onze ankerplek. Dat is pas na middernacht dus we hebben besloten hier te overnachten en morgen te verkassen als het weer hoog water is. Maar om 00.30 uur maakt Piet me wakker. De boot drijft, we zijn los...zullen we toch maar? Om eerlijk te zijn heb ik niet veel zin maar even later sta ik slaapdronken toch het anker in te halen en varen we door het donker naar onze ankerplek. Als we weer op ons plekje liggen en samen nog wat drinken, ben ik het wel met Piet eens: niets fijner dan een boot op het water.

Inmiddels is het 10 oktober, het is 25 graden, ik zit gewoon in korte broek in de kuip. Maar voor volgende week is de verwachting dat de temperatuur gaar zakken richting 21 graden. We moeten aan de winter gaan denken en dat doen we ook. We bellen weer een hele serie havens en kiezen voor Almerimar. Daar zullen we van half november tot eind maart liggen. Benieuwd hoe dat ons zal bevallen, overwinteren aan de Costa del Sol.