Aan de ene kant is het vertrouwd om naar de boot en mijn ouders toe te gaan en aan de andere kant had ik op een vliegticket naar Santiago de Compostela na eigenlijk geen idee waar ik naar toe zou gaan. Na wat gepuzzel, een goede planning, mooi zeilweer en geen stakingen op Schiphol, word ik opgewacht op het treinstation van Villagarcia De Arousa, de vakantie kan beginnen !
De afstanden zijn klein en het weerbericht is gunstig, dus het lijkt erop dat wij meerdere plaatsen aan kunnen doen, zodat ik weer op tijd de trein kan pakken naar Santiago. Je vlucht missen is immers niet zo handig als er überhaupt maar 2 directe vluchten per week gaan.
Het is heerlijk op de boot, met alleen een voorzeil zeilen we door de eerste Ria, zeil ik voor het eerst op de oceaan en doen we meerdere plaatsjes en eilanden (daarover later meer) aan. De boot is lekker stabiel en gaat niet schuin (Heel belangrijk!), ik zit lekker in het zonnetje en ik weet dat ik het zo wel even kan uithouden.
Maar een boot zou een boot niet zijn als er geen onverwachte dingen gebeuren. Zo wordt het plotseling enorm mistig op onze ankerplaats en eindigt onze bbq binnen, want de mist brengt ook een hoop kou mee. Op de tweede dag slepen wij op het zeil een motorboot met pech naar een andere haven en vervolgens krijgen wij zelf een dag later nog problemen met het anker (gelukkig snel opgelost door Piet). Waren in het verleden mijn taken vooral beperkt tot de catering aan boord en communicatie (havenpapiertjes invullen, andere boten oproepen via marifoon) en liet ik het 'echte' werk liever aan anderen over, deze week moest ik er toch aan geloven. Ik haal stootwillen binnen, haal het anker op (na er eerst een kwartier lang zeewier vanaf te peuteren), ik schiet touwen op en heb zelfs nog een paar keer een tros touwen naar de kade gegooid, waar behulpzame mensen deze dan weer aanpakte. Ik leer zelfs nog wat over navigeren & weerkaarten en stuur zo af en toe een klein beetje. Al met al best leuk, maar ik kom vooral tot de conclusie dat een boot heel veel werk is.
Maar een boot zou een boot niet zijn als er geen onverwachte dingen gebeuren. Zo wordt het plotseling enorm mistig op onze ankerplaats en eindigt onze bbq binnen, want de mist brengt ook een hoop kou mee. Op de tweede dag slepen wij op het zeil een motorboot met pech naar een andere haven en vervolgens krijgen wij zelf een dag later nog problemen met het anker (gelukkig snel opgelost door Piet). Waren in het verleden mijn taken vooral beperkt tot de catering aan boord en communicatie (havenpapiertjes invullen, andere boten oproepen via marifoon) en liet ik het 'echte' werk liever aan anderen over, deze week moest ik er toch aan geloven. Ik haal stootwillen binnen, haal het anker op (na er eerst een kwartier lang zeewier vanaf te peuteren), ik schiet touwen op en heb zelfs nog een paar keer een tros touwen naar de kade gegooid, waar behulpzame mensen deze dan weer aanpakte. Ik leer zelfs nog wat over navigeren & weerkaarten en stuur zo af en toe een klein beetje. Al met al best leuk, maar ik kom vooral tot de conclusie dat een boot heel veel werk is.
Tot zover het bootleven, ik wilde ook de omgeving leren kennen, Galicië was immers een volledig nieuwe regio in Spanje voor mij en natuurlijk wilde ik ook het lokale eten ontdekken. Het is een mooie groene, heuvelachtige regio, met gezellige steden/dorpen en veel eilandjes die volledig uit beschermd natuurgebied bestaan. Daarnaast had ik mijn zinnen gezet op de Cies eilanden, nadat ik deze tegen gekomen was op google, en die waren echt prachtig.
Een stukje Carribean in Spanje (op de watertemperatuur na). Er zijn drie eilanden, waarvan er twee aan elkaar verbonden zijn met een strand en lagune. De zee is prachtig blauw en het zand wit. Ondanks de vele ferries die aanleggen, valt het mee met de drukte, want per dag mogen er niet meer dan 2200 mensen op de eilanden zijn. We wandelen over de eilanden, zwemmen in het koude water, en kanoën rond de baai. Om uit te rusten schommel ik nog een beetje in de hangmat.
Voor een visliefhebber is deze regio al helemaal geweldig. Elke dag versie vis; en in overvloed mosselen en octopus, de specialiteiten van de regio. De mosselbanken en vissersbootjes zijn overal aanwezig. 
Een stukje Carribean in Spanje (op de watertemperatuur na). Er zijn drie eilanden, waarvan er twee aan elkaar verbonden zijn met een strand en lagune. De zee is prachtig blauw en het zand wit. Ondanks de vele ferries die aanleggen, valt het mee met de drukte, want per dag mogen er niet meer dan 2200 mensen op de eilanden zijn. We wandelen over de eilanden, zwemmen in het koude water, en kanoën rond de baai. Om uit te rusten schommel ik nog een beetje in de hangmat. 
Als wij na een week aankomen in Vigo is het voor mij alweer tijd om de trein terug te pakken naar Santiago de Compostela. Piet gaat mee en na een ochtendje rondlopen in de stad sluiten wij de week af met een heerlijke lunch. Hij pakt de trein terug naar Vigo, tijd om de verdere reis uit te stippelen en ik vlieg weer terug naar het inmiddels niet meer zo zonnige Amsterdam.
Anne
Reacties