Op
woensdag 14 augustus sta ik voor op de boot om het anker binnen te
halen. We zijn voor anker gegaan vlak bij de haven van Gijon en nu
willen we even een plekje in de haven. Boodschappen doen, afval
wegbrengen, water tanken... De ketting ratelt, door het kristalheldere
water zie ik het anker naar boven komen. Met een klap belandt het op de
ankerrol. Klaar. Op naar de haven. Piet zet de motor in z'n
achteruit...en dan gebeurt er niets. Hij doet de andere motor aan en dan
lukt het wel, maar die rechtermotor wil niet. Na een paar keer proberen
weten we het zeker: de rechtermotor wil alleen vooruit, achteruit lukt
niet. Dat is hier, waar we de ruimte hebben, geen probleem, maar in een
haven manoeuvreren is een ander verhaal. Dan heb je echt beide motoren
nodig. Piet belt met de haven en vraagt om een makkelijke aanlegplek
omdat we beperkt manoeuvreerbaar zijn. Bij de haven wacht iemand ons op
in een dinghy ( rubber boot) om ons de weg te wijzen en te helpen
aanleggen en aan de kant staan ook twee man klaar om de landvasten ( lijnen waarmee de boot wordt vastgelegd) aan te pakken. Het is een
fluitje van een cent en wat een vriendelijke en hulpvaardige mensen.
Echt fantastisch.
Er
is een klein probleempje, zegt de havenmeester, het is morgen Maria
Hemelvaart dus het is vakantie. De monteur is er pas vrijdag weer.
En inderdaad. Alles is dicht en als we bij de Yanmar dealer in de haven gaan kijken wordt dat bevestigd. Wat nu?
Eerst
maar eens kijken of er misschien iets om de schroef zit wat de
problemen kan verklaren, dan is het snel verholpen. Piet gaat het water
in maar de schroef is schoon. Het enige dat we kunnen constateren is dat
ie het nog steeds niet doet.
Bij het type saildrive ( de schroef + koppeling) dat op de Noyana zit is het probleem
bekend dat hij op een gegeven moment kan gaan slippen. Dat betekent dan
een flinke revisie of zelfs een nieuwe saildrive. Een flinke kostenpost waarvan we al bang waren dat
het een keer zou komen. Van Giel, een medezeiler die we al een paar
keer eerder hebben ontmoet en die inmiddels al in Zuid Spanje zit, hoorden
we dat hij ooit hetzelfde probleem had en het zelf gerepareerd had. In
Jip en Janneke taal: in
de versnellingsbak zitten twee onderdelen die in elkaar grijpen maar
door slijtage zo glad zijn geworden dat ze slippen en dat dus niet meer doen. Die onderdelen moeten schoongemaakt en met een speciale
pasta geschuurd worden. Piet belt met Giel die hem een handleiding
toestuurt met foto's, en met onze monteur in Nederland. Het moet te doen
zijn, maar is toch eigenlijk wel vakwerk. Er moet niets verkeerd gaan.
Na
het zien van de handleiding besluiten we toch dat dit zeker de eerste
keer het beste door een vakman gedaan kan worden. Vrijdag staan we om 9.00 uur op de stoep bij de monteur
'Maar ja, het is net vakantie geweest en we gaan om 14.30
dicht. Vandaag geen tijd en in het weekend zijn we ook dicht'. Het enige dat Piet en ik kunnen doen is de bewuste pasta op de kop tikken en dat lukt. We
kunnen nu twee dingen doen. Weggaan met een niet goed werkende saildrive en
in een volgende haven een monteur te vinden die ons kan helpen, of toch zelf aan de slag gaan.. Het
is een risico. Als er iets fout gaat moeten we nog wel een poosje in
Gijon liggen. Niet wat we willen. Gijon is duur en of en wanneer we
geholpen kunnen worden is onduidelijk. Maar varen met een motor die niet
achteruit wil is ook niet fijn. We gaan het zelf doen.
De
hele unit uit de saildrive krijgen is nog wel te doen, al kost het Piet
bijna een uur om een vastgeroeste bout los te krijgen. De koppeling zetten we
vast in een bankschroef tussen stukjes hardhout ter bescherming.
Bovenop zit namelijk een grote moer die geborgd is en die
uiteindelijk los moet om alles uit elkaar te kunnen halen. Het is een
langdurige klus om de borging weg te tikken met een drevel en een
onmogelijke klus om de moer los te draaien. Wat we ook proberen, het lukt
niet. De stukjes hardhout verpulveren keer op keer en de moer blijft
zitten waar die zit. We zijn moe en gefrustreerd. Morgen verder, maar we
weten nog niet hoe.
De
volgende dag gaat Piet een grotere ringsleutel (nr 27)
kopen in de hoop daarmee de moer los te krijgen. Onderweg rijdt hij
toch nog even langs de Yanmardealer en ze zijn zowaar open. Niet
officieel, maar er is iemand bezig.' Alleen maar even deze moer los draaien, zou dat kunnen ?' Ja, dat kan. Als Piet aan boord komt heeft
hij en een sleutel en een losgedraaide moer. Een voor een halen we de
onderdelen van elkaar, fotograferen elke handeling en leggen de
onderdelen op volgorde. Het wordt warempel nog leuk ook, deze klus. 
Het is voor mij ook wel een openbaring. Als je zo'n onderdeel van een motor uit elkaar haalt: hoe komen mensen er op om dat zo te maken? En dat het dan nog werkt ook, jarenlang? ( nou ja, niet altijd
We
maken het binnenwerk schoon met wasbenzine en Piet schuurt de cones met
schuurpasta. En dan moet alles weer in elkaar. Een veertje hier, een
ringetje daar. We hebben alles gefotografeerd en toch vraag je je soms
af hoever een bout uit moet steken of vanaf welke kant iets erin
moet...maar het lukt.
Na anderhalve dag klussen ziet de motor er weer
net zo uit als voorheen. Alsof er niets gebeurd is. We durven bijna niet
te starten. Doet-ie het of doet-ie het niet? Hij doet het. Hij gaat
vooruit, hij gaat achteruit, alsof het de gewoonste zaak van de wereld
is.
Reacties