Het
is raar. We zijn nu vier weken op pad en hebben alle tijd van de
wereld. We zijn vrij om te doen en laten wat we maar willen. Er staat
maar 1 afspraak in de agenda en dat is dat Anne bij ons langs zal komen
in de Spaanse Ria's op 29 augustus.
En toch hebben we allebei dat gevoel dat we door moeten. Door naar de
volgende haven, de volgende ankerplaats. Alsof we maar drie weken vakantie
hebben. We gunnen ons nauwelijks de tijd om aan land te gaan, te
luieren, te genieten. Het lijkt wel of de onrust ingebakken zit. Het is
een hardnekkig iets, dat is wel duidelijk.
Zo
komen we aan in de Golf van Morbihan. Een grote binnenzee met veel
rotspartijen en eilandjes. We varen helemaal door tot het eiland Ile
d'Arz. Niet zo toeristisch omdat het nogal achteraf ligt en er maar 1 of
2 keer per dag een veerboot aanmeert. Daar willen we een nachtje
blijven. We gaan voor anker in een rustige baai en de volgende dag
wandelen we wat over het eiland en doen onze boodschappen.
Eigenlijk
hadden we dat stokbrood dat we nu naar de boot brengen lekker hier op
moeten eten, zegt Piet. Gewoon ergens gaan zitten, een picknick met uitzicht op de
baai, ja, waarom niet? We blijven gewoon een nachtje langer.
En
dan gaat eindelijk de knop om.
We slenteren langs het strand, kijken
hoe de Fransen met laagwater een maaltje kokkels rapen op het strand,
zwemmen rondjes om de boot , we drinken een biertje op een schattig
terrasje in het dorp en kopen een baguette en een kaasje voor onze
picknick. Een picknick waar we overigens een aardig stukje voor moeten
lopen , want dat bankje onder de bomen met uitzicht op de baai is net
iets verder dan we dachten. En dan zit er ook nog iemand. Bonjour
madame, zeggen we dan maar en we kunnen er vast wel bij. Het duurt niet
lang of we zitten er met z'n tweeën ....
En
zo wordt 1 nachtje 4 nachtjes. Het hadden er zomaar meer kunnen worden,
maar er wordt regen verwacht en dat is een goede reden voor een zeiler
om verder te gaan.
Maar voor wie wil onthaasten: ga naar Ile d'Arz. Echt heerlijk!
Nu
is het zo dat het er allemaal heel vredig uitziet in de Golf de
Morbihan, maar dat het er wel enorm hard stroomt. Als je op het
verkeerde moment de Golf in- of uitvaart, kun je zomaar 4 a 5 knopen
stroom tegen hebben. ( en dan komt de gemiddelde zeilboot niet vooruit.) We hebben ons vertrek dus goed gepland. Om 8.00 uur gaat de stroom meelopen dus we vertrekken om 9.00 uur.
We gaan als een speer. Op de plek waar de stroming het sterkst is, daar
waar je de Golf verlaat, daar hebben we op een gegeven moment zelfs 6,7
knoop (is 12 km) stroom mee.
En
dan opeens oorverdovend gepiep. Het alarm van de dieptemeter en ook de plotter doet mee. Rode
teksten op het scherm : U vaart over een ondiepte ! 0,7 meter, 0,1
meter....
Dat
we schrikken is zacht uitgedrukt. En het kan ook gewoon niet. Het is
hier hartstikke diep. We zitten midden in de vaarweg, tussen de boeien.
Hier kan geen ondiepte zijn. ( volgens de plotter dan, en die moeten we
toch kunnen vertrouwen) Het kan niet, maar het is toch wel eng. Het
water kolkt en stroomt en dat gekke ding blijft maar piepen. Piet stuurt
de boot naar wat rustiger vaarwater en het gepiep stopt. Het is een
raadsel. De dieptemeter moet iets hebben gesignaleerd onder water, maar
wat? Een school vissen? Lijkt vreemd op die plek. Misschien het monster van
de Morbihan, opper ik. Dat klinkt ook niet realistisch, maar mysterieus
is dit alles toch wel. Ik houd het er gewoon op. In Loch Nes hebben ze
er tenslotte ook een.
Reacties