Voor wie zich afvraagt waarom we nog niet varen.....

 Het is half februari als we onze dagelijkse wandeling maken en worden gebeld door Piet z'n broer. Het gaat niet goed met Piet z'n moeder. Ze heeft Corona en waar het eerst allemaal de goede kant leek op te gaan, is de situatie nu veranderd. We moeten zo snel mogelijk naar Nederland. We keren letterlijk direct om, gaan naar de boot en regelen een vlucht en testen. Donderdag kunnen we vliegen, voor de vlucht van woensdag zijn we te laat omdat we 2 testen moeten doen. Een PCR test 72 uur van tevoren en een sneltest maximaal 4 uur voor we het vliegtuig in stappen. Dat is dus even plannen. En zo zitten we 's middags al bij het laboratorium van Luiz, waar we al eerder geweest zijn om bloed te prikken. Luiz is een ontzettend aardige en bescheiden man die werkelijk geen woord engels spreekt, maar met Google Translate en handen en voeten komen we een heel eind. Al eerder viel ons op dat hij wel heel erg secuur en geconcentreerd te werk gaat. Misschien een beetje overdreven ? Het is onze eerste ervaring met een coronatest dus we hebben geen idee.. Dat het beruchte wattenstaafje dieper je neus in gaat dan je je voor kunt stellen, weten we inmiddels. Maar dat dat 10 langzame secondes moet duren hadden we niet gedacht. Luiz telt langzaam en draait elke seconde het wattenstaafje rond. Unos, dos, tres ....Ik vind het niet erg aangenaam, maar Piet kan er dus echt niet tegen.

 

 Op donderdag,vlak voor we Almerimar verlaten krijgen we het verdrietige nieuws dat Piet z'n moeder is overleden. We rijden met een taxi naar El Ejido voor de sneltest bij Luiz. Nog een keer het hele ritueel en dan een half uur wachten op de uitslag. Die is gelukkig ok dus we kunnen afscheid nemen van Luiz en door naar Malaga, 2 uur rijden. Opgelucht zitten we op tijd in het vliegtuig, eindelijk op weg naar Nederland waar we na meer dan een jaar terugkomen.  Een vrijwel leeg Schiphol treffen we aan. Het voelt alsof je na sluitingstijd nog in een warenhuis bent en zometeen het licht ook nog uit zal gaan. Gelukkig kunnen we wel naar buiten, waar een gestage regenbui ons welkom heet in Nederland. En daar is Cock, die zo lief is ons op te halen en naar Schiedam te brengen. 's Avonds kunnen we ook nog zijn auto gebruiken om meteen naar Piet z'n vader te gaan. Fantastisch!

 

De eerste dagen in Nederland staan in het teken van de begrafenis. We moeten in quarantaine, maar alles rond een uitvaart is gelukkig een uitzondering. Na 5 dagen kunnen we een nieuwe test doen waardoor we weer vrij zijn om te gaan en te staan waar we willen. (Die nederlandse test leert ons trouwens dat het ook 10 keer zo snel kan. Voor we het weten zijn we klaar. We nemen ons voor de volgende keer niet meer naar Luiz te gaan.)

En dan blijkt pas hoeveel we te doen hebben in Nederland. Het liefst zouden we veel tijd doorbrengen met familie en vrienden, maar dat kan toch maar beperkt door de coronamaatregelen. Toch hebben we inmiddels een hele 'to do' lijst.  Allerlei dingen die we het afgelopen jaar hebben uitgesteld en die nu toch echt wel moeten en gelukkig ook kunnen. Fysiotherapie, tandarts, opticien, huisarts, bevolkingsonderzoek, een paar onderdelen voor de boot, nieuwe bergschoenen, etc.  Een hele serie bezoekjes aan het ziekenhuis maken de lijst compleet. We vervelen ons in elk geval niet. Tussendoor wordt me gevraagd voor te gaan met Pasen in de Grote Kerk in Schiedam. Leuk om te doen, al is het best een poosje geleden dat ik in die rol zat. Het kinderkoor maakt het extra feestelijk.

Ook hier in Nederland is het langzamerhand lente en loopt alles uit. We genieten ervan al missen we de warmte van Spanje.

Inmiddels is het 4 mei. Piet is teruggegaan naar Almerimar en ik ben in Schiedam gebleven. Niet omdat we het niet leuk vinden samen, maar omdat dat op het moment handiger is. 

Ik wacht op een kleine operatie in het AMC. Stelt niet veel voor. Een verwijdering van de blinde darm. Ik heb namelijk zelf gevraagd mee te mogen doen met een onderzoek waarbij de blinde darm wordt verwijderd bij patienten met Colitis Ulcerosa. (waarvan ik er dus 1 ben) Het lijkt er op dat dit een heel positief effect kan hebben dus ik ben alleen maar blij dat het gaat gebeuren. Het betekent alleen wel dat ik nog even in Nederland moet blijven.

Piet was hier natuurlijk ook graag gebleven om mij lekker te verwennen, maar we hoorden van Edwin van de Tao, die naar onze boot was gaan kijken, dat onze boot schade heeft opgelopen. Niet erg, maar wel zo dat het gerepareerd moet worden. Een gevalletje van niet handig inparkeren met een zware tweemaster en veel wind . Niet leuk.

Eigenlijk vind ik het ongelofelijk. We zijn nu 3 jaar aan het varen met de Noyana en het is de 3e keer dat we netjes in de haven liggen en er alsnog iemand tegen ons aan weet te varen. Maar goed; jullie weten nu waarom Piet lekker in Spanje in het zonnetje zit en ik hier in de kou  in Schiedam blijf.
( het is vandaag 9 graden en het regent)

Ik ben maar begonnen met Spaans leren. Wie weet komt dat nog van pas 😉