Trossen los na 7 1/2 maand Almerimar.

Het is dinsdag 16 juni als we de laatste landvasten losmaken. Zijn we niets vergeten? Niet toevallig de stroomkabel nog vast op de wal? Of een vergeten lijn? We hebben de afgelopen maanden als een spin in een web gelegen vanwege de vele harde wind en er valt heel wat los te maken. Maar we gaan. Zeveneneenhalve maand hebben we hier in Almerimar gelegen, veel langer dan ons plan was. De maatregelen vanwege de coronacrisis zorgden ervoor dat we langer moesten blijven. Maar alles went en het is ook wel een heel comfortabel leven in de haven. Je kunt elke nacht rustig gaan slapen, hoe hard het ook waait, op 5 minuten lopen is er de onvolprezen Mercadona waardoor ik altijd kan koken wat ik maar wil, je kunt altijd de kant op voor een wandelingetje. We hebben ons hier geen moment verveeld en er zijn veel (extra) klussen gedaan. Kortom, Almerimar is zo gek nog niet. Maar we mogen  de haven weer uit, reizen binnen de provincie is weer mogelijk en binnenkort ook in heel Spanje. dus we zien om ons heen anderen al vertrekken. Wij wachten nog even. Op een bestelde lazy bag die al een paar maanden geleden geleverd had moeten worden, op een paar postpakketjes die verdwaald lijken te zijn en op de resultaten van een prednisonkuurtje, want mijn darmen dansen weer de polonaise. Op 15 juni is duidelijk dat de prednison z'n werkt doet, evenals de posterijen, want alle pakketjes zijn binnen. Alleen de zeilmaker laat het afweten. Hij neemt geen telefoon meer op, beantwoordt geen mail of whats app. Hier gaan we niet op wachten. We gaan. 

Omdat er heel weinig wind is gaan we vlak buiten de haven voor anker, wachten tot de wind aantrekt. Maar golven zijn er wel. Het is letterlijk 'inslingeren' . Echt lekker voelen we ons niet. Gelukkig komt na een paar uur de wind en zeilen we naar Cabo de Gata. Wat een fantastische plek is dit. 

De volgende morgen is het heerlijk rustig wakker worden op deze prachtige plek. We drinken net een kopje koffie in de kuip als er opeens een vrouw vanaf een andere boot om hulp roept. Paniek! Manlief is zijn losgeraakte bijboot achterna gesprongen en hangt nu aan de bijboot die langzaam maar zeker weg drijft, maar erin komen lukt hem niet. We maken onze bijboot los, wat best nog wel even tijd kost. De hoes moet er af, slot eraf, touwen los, te water laten... Maar dan kan Piet er op af. Hij helpt de man weer terug in zijn bootje en sleept hem terug naar zijn zeilboot en vrouw. 's Middags komen Frits en Marleen van 'de Salon' langs voordat ze morgen verder varen naar Portugal. Het hoort bij het zeilen dat je mensen ontmoet en weer afscheid neemt, maar jammer is het soms wel. Wie weet tot ziens. De volgende dag wandelen we naar het dorpje San Jose. Bij een spaans biertje eten we heerlijke tapas in een klein barretje. gegrild brood met daarop een bedje van paprika-marmelade belegd met in het zuur gemarineerde sardines. Baskische worstjes en gedroogde tonijn met verse kruiden. Heerlijk. Het is echt jammer om van deze heerlijke en rustige plek weg te gaan, ik zou hier weken kunnen blijven, maar ja.  's Nachts gaat het onweren en flink regenen. We moeten naar buiten omdat we niet zeker weten of het anker slipt. Dat is dan de wat mindere kant van romantisch in een mooie baai liggen. En dan bepaalt de wind dat we verder gaan. Het is namelijk prima wind om naar het noordoosten te varen, richting Aguilas. Als we net de baai uit zijn zien we op veilige afstand een flinke walvis boven komen. Die hadden we niet gezien als we waren gebleven.
In Aguilas ankeren we in de havenkom samen met de Tao. Zij hebben een probleem met hun ankerlier en kunnen dus niet weg, maar wij gaan na 2 dagen verder. We ankeren bij El Portus, vlakbij Cartagena. Het is alleen zo lastig ankeren tussen de vele waterplanten dat we het een paar keer opnieuw moeten doen. Iemand die aan het snorkelen is helpt ons door naar ons anker te duiken en als we dan eenmaal liggen, is het natuurlijk nogal gênant om te zeggen dat we het nog een keer opnieuw willen gaan doen. We zijn namelijk vlak bij een gele boei terechtgekomen die het zwemgedeelte afgrenst. Niet erg, maar niet handig als de wind zou gaan draaien. En ja, 's nachts geven flinke klappen tegen de romp aan dat de gele boei tussen onze drijvers is terechtgekomen. Het lukt ons met pikhaken via de badkamerluiken de boei weer naar de buitenkant van de boot te werken. Weer een gebroken nacht. 
En dan komen we de volgende dag aan in Cartagena . We lunchen heerlijk bij de jachtclub. Voor 10 euro staat er brood, een glas wijn, prima Gazpacho, kip met knoflook en huisgemaakte cheesecake op tafel. Cartagena heeft veel musea, die allemaal (nog)gesloten zijn vanwege de coronocrisis.  Het kasteel en het romeins amphitheater zouden open moeten zijn, maar blijken ook gesloten. Dat is echt wel jammer. Maar goed, een reden om Cartagena nog eens aan te doen. Sowieso is het een leuke stad en genieten we er van.

Na twee dagen en nachten in de haven wordt het toch echt weer tijd voor een ankerplekje. Vlak bij Cartagena is een mooi klein baaitje, Cala Cortina, waar we gaan liggen. Het is heel apart; een klein stukje natuur en tegelijk midden in het drukke havengebied. Dat merken we wel. Overdag is het erg rustig maar vooral 's nachts komen er nogal wat sleepboten voorbij die natuurlijk ook de nodige golven maken. In Cartagena zagen we al een aantal marineschepen liggen en hier net buiten de haven wordt er ook flink door de marine geoefend. Veel heen en weer varen, een helikopter die eindeloos in de lucht blijft hangen... 

De volgende ochtend, we willen net aan ons ontbijtje in de kuip beginnen, komt een RIB van de marine langszij. Of we een ander plekje zouden willen opzoeken? Een flink marineschip wil het kompas calibreren en daar hebben ze graag voldoende ruimte voor. Het is een vriendelijk verzoek, maar je kunt deze heren moeilijk iets weigeren, en een aanvaring met een marinefregat is ook niet prettig, dus daar gaan we, op zoek naar een ander plekje aan de overkant van de baai. We vinden weer een mooi plekje, al blijkt een mooi plekje overdag niet perse een mooi plekje in de nacht te zijn. Die nacht slapen we niet al te best door de enorme valwinden die ontstaan rond de bergen. 
Ankeren is dus wel een dingetje. Dat merken we ook als we in een baai bij Allicante willen ankeren. Het is al bijna donker als we aankomen en daardoor is niet zo goed zichtbaar waar de zandplekken op de bodem zijn. 4 ankerpogingen en 2 keer duiken van Piet later liggen we perfect. Wat een gedoe. Dat zijn de momenten dat ik me afvraag waar we aan begonnen zijn...
Op 28 juni komen we aan in Calpe. Dit is echt een mooie baai waar we heel rustig liggen, vlakbij de enorme rots. Hier blijven we een paar dagen liggen, om te wachten op goede wind voor de oversteek naar Ibiza. En ook om onze trouwdag te vieren. Want 29 juni zijn we 36 jaar getrouwd.( Ik had 36 jaar geleden toch echt niet kunnen denken dat we nog eens samen met een zeilboot naar de middellandse zee zouden varen. ) Nadat we gezwommen / gesnorkeld hebben bak ik lekkere koekjes voor bij de koffie en we lunchen s middags bij de Club Nautico in de haven. Het eten is boven verwachting, zo goed. Dat is echt een leuke verrassing. 's avonds knip ik Piet z'n haar, zodat hij er weer even tegen kan. (en dat is ook voor het eerst in 36 jaar. Het resultaat valt gelukkig niet tegen)

Om een lang verhaal samen te vatten: Zeilen is fantastisch. Het leven in een haven is lekker comfortabel en het leven buiten de haven is dat duidelijk minder, maar is ook minder saai. Vervelen doen we ons niet (wat sommige mensen zich overigens niet voor kunnen stellen) en we zijn inmiddels weer helemaal ingeslingerd. Op naar Ibiza